Change

Rozdział 17.

                                                   ~Oczami Harry’ego~

Z dnia na dzień coraz więcej myślałem o niej , o nas . Kochałem ją , po raz pierwszy w życiu byłem naprawdę zakochany , ale niedawno zacząłem odczuwać wrażenie , że nasz związek jej szkodzi. Po pierwsze szansa na to , że dostanie się na studia zniknęła z chwilą , w której wstąpiła do gangu , po drugie wiem , że zaczęła palić i widzę , że z jej głosem jest coraz gorzej . Mam straszna wyrzuty sumienia , powoli zaczynam myśleć , że lepiej byłoby , gdybyśmy się rozstali , już  tak wystarczająco zniszczyłem jej życie , chcę , żeby była szczęśliwa , a ze mną nie ma na to szans. Wiem kim jestem , wiem jaki jestem , wiem , że ze mną nigdy nie ułoży sobie życia tak jak powinna .
Może przesadzam , ale tak naprawdę ona jest jedyną osobą , na której mi zależy . Przez to będę musiał ją stracić , jednak tak będzie lepiej … dla niej …

                                                             ***

Niedziela , ustaliłem z Julką , że o mojej rodzinie opowiem jej wieczorem , choć jest o dla mnie strasznie trudne to wiem , że muszę to zrobić . Nie lubię mówić o sobie , a o rodzinie tym bardziej , ale chyba zbyt długo zwlekałem , żeby uświadomić Julię z prawdą .

Wieczór pasował nam obojgu , ponieważ moja dziewczyna wraz ze swoją przyjaciółką Pauliną postanowiły wyjść dzisiaj na miasto , podobno mają porozmawiać o czymś ważnym . Ja  jak zwykle udałem się do siedziby , gdzie razem z chłopakami mieliśmy obgadać parę spraw dotyczących naszej nowej akcji .

- …. No i potem po prostu się ucieknie … - właśnie skończyłem tłumaczyć chłopakom mój plan  - yy…. Zayn , która  jest godzina ? – zapytałem po chwili , robiło się coraz ciemniej , a dziewczyny jeszcze nie wracały , zaczynałem się martwić .

- W pół do 20 , a co ? – Malik odłożył czarny telefon komórkowy  na stół .

- Julka i Paula jeszcze nie wracają … - odpowiedziałem mu zerkając przez  okno wychodzące na wejście do budynku .

- Stary , spoko , pewnie się w jakimś sklepie  zatrzymały , albo kogoś spotkały – Liam próbował mnie pocieszyć , jednak moje zdenerwowanie nie mijało , miałem dziwne przeczucie , że stanie się coś złego .

                                                    ~Oczami Julii~

- I co ja mam zrobić ? Boję się mu o tym powiedzieć … - przyjaciółka szła ze spuszczoną głową , po mimo trzy godzinnej rozmowy na jeden i ten sam temat nadal nie mogłyśmy znieść  rozwiązania problemu .

- Ale musisz mu powiedzieć , przecież to nie jest nic złego , stało się  już – próbowałam ją pocieszyć i zachęcić do poinformowania Malik’a o zaistniałej sytuacji .

- Jak to nic się nie stało ?! Przecież ja jestem w ciąży ! – z oczu Pauliny znowu zaczęły lecieć łzy , było mi jej szkoda , mogłam jedynie domyślać się jak jest jej ciężko teraz , jednak prócz powiedzeniem prawdy nie widziałam , żadnego  sensownego rozwiązania .

- Paula spokojnie – podłam jej chusteczkę higieniczną – on przecież nie zerwie z  tobą i nie zostawi cię samej , Zayn cię kocha i poradzicie sobie , tylko ty nie możesz panikować  .

- Łatwo ci mówić , ty przynajmniej nie masz takich problemów – westchnęła wycierając  ślady po rozmazanym tuszu do rzęs .

- No wiesz ja muszę się tylko ukrywać przed rodzicami , którzy chcą wydać mnie za mąż za obcego faceta – zaśmiałam się .

- Przepraszam …. Zapomniałam ….

- Nic się nie stało , ty masz gorzej – uśmiechnęłam się i wzięłam ją pod rękę – wracajmy już do chłopaków , bo jest już strasznie ciemno .

- Nie wiem jak ty , ale ja powoli zaczynam się bać … - wyszeptała dziewczyna .

- Ja też …

Weszłyśmy właśnie w uliczkę , w której świeciła się tylko jedna latarnia , było tak przeraźliwie ciemno i zimno , że co chwili czułam ja po moich plecach przebiega zimny dreszcz. Jedyne co było słychać to stukanie naszych obcasów , czułam się jak w jakimś horrorze .

Nagle zobaczyłyśmy jak zza budynków wychodzi czterech młodych mężczyzn , którzy jednocześnie nas otoczyli . Zbliżali się szybko nie dając nam żadnej drogi do ucieczki , z resztą byłyśmy zbyt sparaliżowane strachem , żeby móc choćby się ruszyć .

- Proszę , proszę , proszę czyżby dziewczyna Styles’a się zgubiła – znałam ten głos , niski bas należał do znajomego mojego chłopak , Nick’a .

Przełknęłam głośno ślinę i przybliżyłam się do przyjaciółki , nie potrafiłam odpowiedzieć , głos utkwił mi w gardle .

- O jak widać głos też straciła – zaśmiał się jakiś chłopak , którego nie znała żadna z nas.

- Zadzwoń do chłopaków – szepnęłam do przyjaciółki przez zaciśnięte zęby.

- Jak ? – zapytała drążącym głosem .

- Zajmę ich czymś – powiedziałam lecz tak naprawdę nie byłam świadoma swoich słów .

Musiałam zagadać ich chociaż na dwie minuty , żeby Paula zdążyła się dodzwonić .

- Eee… - nie miałam pojęcia jak zacząć – czego od nas chcesz Nick ? – zapytałam starając się mówić tak jakbym  się go nie bała .

- Chcę ciebie ślicznotko – uśmiechnął się chytro .

- Pomarzyć sobie możesz – uśmiechnęłam się z udawaną słodkością .

- Ja zawsze dostaje to co chcę – warknął .

- Gwiazdka była w grudniu –przewróciłam oczami – a poza tym , co z ciebie za przyjaciel , skoro odbijasz Styles’owi dziewczynę ?

- Pff… proszę cię , ja jestem od niego lepszy – powiedział pewny siebie ,nie wiedziałam , że Nick jest tak bardzo wpatrzony w siebie.

- Nie sądzę …

- A chcesz się przekonać ? – chłopak złapał mnie za biodra i zaczął przybliżać swoje usta do moich ,

zaczęłam się szarpać , jednak uścisk był tak silny , że nie miałam szans się wyrwać , ale przecież nie mogłam pozwolić mu się pocałować !

Nagle na ulice wjechało srebrne Volvo , samochód Liam . Gdy tylko zaparkował ze środka wybiegła  piątka naszych wybawców . Korzystając z okazji , że mój oprawca akurat na mnie nie patrzył podniosłam nogę i celując w jego czułe miejsce  mocno go uderzyłam , w jednej chwili rozluźnił uścisk . Nie patrząc na zwijającego się z bólu chłopaka  poszłam w ślady przyjaciółki i szybko pobiegłam do swojego chłopaka . Gdy byłam już tuż przy Harry rzuciłam mu się na szyję i szepnęłam :

- Tak strasznie się bałam …

- Już dobrze … ze mnę jesteś bezpieczna – odpowiedział i przyciągnął mnie jak najbliżej siebie .

To całe zdarzenie nie mogło się tak szczęśliwie skończyć , w tej chwili dwa gangi stały naprzeciwko siebie , a ich przywódcy byli mocno na siebie wkurzenie , to mogło prowadzić jedynie to ostrej bójki , która toczyć się będzie o mnie….

_________________________________________________________________________________

Mam nadzieje , że mój spontaniczny pomysł się wam spodobał ^^ Tak na marginesie to ja i moja przyjaciółka dzisiaj wracałyśmy do domu taką ciemną uliczką , więc tak zrodził się ten pomysł ;D

15 KOMENTARZY = W ŚRODĘ NOWY ROZDZIAŁ <3 ( przepraszam , ale mam dużo sprawdzianów i wcześniej nie da rady ;c )

Change

Rozdział 16.

                                                       ~Oczami Julii~

- Moja rodzina… ? – zapytał  z trudem wymawiając te dwa słowa .

- Tak – odpowiedziałam patrząc na niego zdziwionym wzrokiem , czyżby jakaś kolejna tajemnica ?

- Ja nie mam rodziny – uciekł ode mnie wzrokiem.

- Jak to nie masz rodziny ? Każdy ma rodzinę … - Harry znowu coś przede mną ukrywał , widać to było po jego twarzy , dlaczego on mi nie ufa?

- Nie ważne – odwrócił się i zaczął szukać czego w szafkach.

- Fajnie , że mi nie ufasz – w moim głosie było wyraźnie słychać sarkazm .

- Znowu to robisz – skomentował zbulwersowany cały czas stojąc do mnie tyłem .

-Co ?

- Naciskasz , zawsze chcesz wszystko wiedzieć – prychnął.

- Przepraszam , że chcę wiedzieć cokolwiek o chłopaku , z którym jestem w związku , bo jak na razie chyba nie wiem o nim nic ! – krzyknęłam , byłam zła .

- Nie musisz nic o mnie wiedzieć , miałem w życiu więcej dziewczyn niż możesz sobie wyobrazić i żadnej to nie przeszkadzało ! Ale nie ty oczywiście musisz wiedzieć wszystko !  - odwrócił się w moją stronę ,  zaciskał pięści , powoli zaczynałam się bać.

- Muszę wszystko wiedzieć ? – zapytałam z ironią – zadałam tylko jedno proste pytanie! Powinieneś nad sobą panować ! I co z tego , że miałeś tyle dziewczyn ?! Żadna nie wytrzymała z tobą tyle co ja ! – krzyknęłam .

- Przesadzasz Julka – warknął przez zaciśnięte zęby.

- Ja przesadzam?! Spójrz na siebie ! To ty jesteś przewrażliwiony na punkcie swojego imienia , rodziny i Bóg wie jeszcze czego ! – wykrzyczałam to dość bezmyślnie .

- Tylko wiesz to nie ja mam pojeba**ch  rodziców , którzy  robią wszystko wbrew mojej woli , skoro tak ci źle ze mną to czemu do nich nie wrócisz ?! – krzyczeliśmy tak głośno , że za pewne całe piętro słyszało naszą kłótnię .

- Dobra wrócę do nich  - chwyciłam leżącą na łóżku torebkę – wrócę tam i już nigdy więcej mnie nie zobaczysz , będziesz mógł znowu prowadzić lajtowe życie bez żadnych zobowiązań ! Bo w końcu ja wymagam od ciebie tak wiele –podeszłam do drzwi i złapałam za klamkę i nacisnęłam ją .

Drzwi się uchyliły i już chciałam opuścić pomieszczenie , gdy nagle Harry szarpnął mnie za rękę jednocześnie wciągając z powrotem do środka.

- Nigdzie nie idziesz – powiedział szorstkim tonem .

Teraz naprawdę się bałam , po raz pierwszy odkąd ze sobą jesteśmy bałam się , że on będzie w stanie zrobić mi krzywdę . Jego zielone oczy aż lśniły od złości , mocno ściskał moją rękę nie pozwalając mi się choćby ruszyć .

Patrzyłam na niego przerażonym wzrokiem, czułam jak moje serce bije coraz szybciej ze stresu . Nigdy nie

 widziałam go w aż tak wielkiej furii , teraz wiedziałam , że przegięłam i żałowałam tego co powiedziałam .

Jednak coś się stało , chłopak zamrugał kilka razy i popatrzył na mnie tak bardzo przestraszony jak jeszcze nigdy . Puścił  moją dłoń i zrobił parę kroków w tył , złapał się za głowę  i powiedział :

- Julka ja przepraszam , bardzo przepraszam , nie wiem co we mnie wstąpiło , ja nigdy nie zrobiłbym ci krzywdy … - zaczął się tłumaczyć – przepraszam za  tą  kłótnie i za to co przed chwilą zrobiłem , nie chciałem – usiadł na łóżku i schował twarz w dłoniach .

Nic nie rozumiałam , to wszystko stało się tak szybko . Przez dłuższą chwilę stałam opierając się o ścianę i próbowałam uspokoić przyśpieszony ze strachu oddech , gdy udało mi się już to zrobić podeszłam do chłopak i usiadłam obok niego . Położyłam mu dłoń na ramieniu .

- Nic się nie stało – mówiłam spokojnym głosem .

- Jak to nic ? Mogłem zrobić ci krzywdę ! – jego głos brzmiał tak jakby powstrzymywał płacz.

- Ale nie zrobiłeś i wiem , że nie zrobiłbyś tego - choć to trochę zaprzeczało mojemu zachowaniu to taka była prawda.

- Nigdy nie wybaczyłbym sobie , gdybym coś ci zrobił , a byłem tak blisko , nie wiem co we mnie wstąpiło – z jego oczu wypłynęły pojedyncze łzy , po raz pierwszy widziałam jak Styles płakał , nie sądziłam , że kiedyś w ogóle do tego  dojdzie . Szybko otarłam słone krople płynące po lekko zaczerwienionych policzkach chłopaka .

- Styles kocham cię jak nikogo innego i wierzę , że nie zrobisz mi krzywdy – pocałowałam go w usta, starałam się jak najdłużej podtrzymać pocałunek.

- Jeszcze raz przepraszam i obiecuję , że jutro  powiem ci wszystko o mnie i mojej rodzinie , koniec z tajemnicami – objął mnie i oparł głowę o moje ramię – nie rozumiem jak ty jesteś w ogóle w stanie kochać kogoś takiego jak ja ?

- Mogłabym zadać to samo pytanie – odpowiedziałam , a on delikatnie , tak jakby był zrobiona z cienkiego szkła położył mnie na łóżku .

- Niby dlaczego ?

- Bo przecież jestem kimś jakby z innego świata , ja jestem nie lubianą i nijaką kujonicą , a ty jesteś najbardziej popularnym i najprzystojniejszym facetem w szkole , żaden inny chłopak na twoim miejsce nie zwróciłby na mnie uwagi – wyjaśniłam .

- Na najpiękniejszą dziewczynę na świecie nie dało się zwrócić uwagi – musnął moje usta – od zawsze mi się

podobał , ale nigdy nie miałem odwagi do ciebie zagadać , strasznie mnie do ciebie ciągnęło – szepnął i złożył pojedynczy pocałunek na mojej szyi.

-Wielki Styles wstydził się do mnie zagadać ? – zaśmiałam wplatając dłonie w jego bujne loki – przecież  miałeś przede mną tyle dziewczyn i każda z nich była lepsza ode mnie .

- Nie, bo ty nie jesteś każda – uśmiechnął się – i ciebie kocham .

Później było już to do czego prędzej czy później by doszło . Dzisiaj się bałam , nawet bardzo , ale wiem , że on , najwspanialszy mężczyzna jakiego kiedykolwiek spotkałam nie skrzywdziłby mnie , bo jak sam , dziś po raz pierwszy to powiedział – kocha mnie , a ja kocham go i wierzę , że tak będzie już na zawsze.

________________________________________________________________________________

Nie wiem czemu , ale jestem dumna z tego rozdziału ;D Mam nadzieję , że wam też się spodoba :) <3

15 KOMENTARZY = JUTRO NOWY ROZDZIAŁ <3

Change

Rozdział 15.

                                                 ~Oczami Julii~

Sms od matki był krótki i łatwy do zrozumienia – „Jeśli nie wrócisz do domu pożałujesz”. Prawda jest tak

, że pożałuję czy wrócę , czy nie , więc zdecydowanie bardziej wolę drugą opcje . Przeraża mnie jednak myśl co moi rodzice zrobią , żeby mnie odnaleźć i sprawić by ich groźby stały się realne , tak oni byli w stanie to zrobić , bylebym tylko znowu stała się ich posłuszną i grzeczną córeczką , jednak jak na razie nie mają co na to liczyć.

                                                                   ***

- Harry co my teraz zrobimy ? – byłam zdenerwowana tak bardzo , że zapomniałam o tym , że użyłam imienia chłopaka , który popatrzył na mnie piorunującym wzrokiem – przepraszam – powiedziałam szybko – a wracając do pytania …

-Zrobimy tak – Styles wyglądał tak jakby cały plan miał już dokładnie obmyślany – poczekamy do nocy i pójdziemy do ciebie do domu , zabierzemy twoje rzeczy i na razie pomieszkasz u mnie , a później to zobaczymy jak się wszystko potoczy .

- Ok. … ale jak dostaniemy się do domu ? – zapytałam , drzwi będą zamknięte , a ja nie mam kluczy .

- Myślisz , że wchodziłem do ciebie do pokoju tylko wtedy , gdy byłaś tego świadoma ? – zadał sarkastyczne pytanie , a na jego twarzy pojawił się łobuzerski uśmiech .

- Możesz powtórzyć – otworzyłam szerzej oczy ze zdziwienia , on mnie podglądał ?!

- Słyszałaś – zaśmiał się .

- No i powiedz jeszcze, że „odwiedzałeś ” mnie w ten sposób jak nie byliśmy jeszcze parą – powiedziałam z wyraźną ironią w głosie .

- Eee… Nie….

- Styles ! – krzyknęłam zbulwersowana .

- Dobra wynagrodzę ci to później , teraz skupmy się na tym co najważniejsze .

Na odpowiedni moment do wkroczenia do akcji czekaliśmy przez dobre dwie godziny , ja spędziłam je  

krzątając się nerwowo po pomieszczeniu , byłam zła na rodziców , ale również na siebie . Tak naprawdę opcja ucieczki z domu nie specjalnie mi się podobała , nie chciałam tego robić , ale przecież nie miałam innego wyjścia . Pierwsza dni będzie się dało przeżyć , ale co potem ? Co ze szkołą ? Dyrekcja zgłosi rodzicom , że nie ma mnie na lekcja . Po jakimś czasie zaczną mnie szukać , a jeśli znajdą mnie to również Harry’ego i to będzie chyba najgorsze . Nie boję się o siebie , w najgorszym wypadkubędę musiała wziąć ślub z Mike’iem  i do końca życia będę kontrolowana przez matkę i ojca , dużo bardziej boję się o Styles’a. Jeśli tata dorwie Harry’ego to chłopak od razu może się spodziewać więzienia lub nawet czegoś gorszego , ojciec od zawsze go nienawidził , a gdyby dowiedział się , że jest moim chłopakiem wpadł by w furię .

- Kica , chodź , już czas – chłopak stanął przy drzwiach i wyciągnął w moim kierunku dłoń .

Szybkim krokiem podeszłam do niego i razem wyszliśmy z pomieszczenia . Pod mój dom podjechaliśmy motorem Styles’a , zaparkowaliśmy kawałek dalej , mój ojciec miał dość lekki sen , więc warkot maszyny byłby w stanie go obudzić .

Po kilku minutach byliśmy już w moim pokoju starając się w jak najcichszy sposób spakować najpotrzebniejsze rzeczy , nie mogłam zabrać zbyt wiele , bo wtedy ktoś mógłby zorientować się , że tu byłam .

- Styles możesz spakować te rzecz – poprosiłam wskazując na biurko , na którym wyłożyłam wszystko co potrzebne – ja pójdę do Jimmi’ego .

- Dobra , tylko szybko – powiedział i zajął się tym o co go poprosiłam.

Po cichu otworzyłam drzwi i przemknęłam do pokoju naprzeciwko , który należał do mojego brata . Weszłam do środka , chłopczyk spał spokojnie na swoim łóżeczku przytulony do swojego ulubionego misia. Podeszłam i szepnęłam :

- Jimmi , Jimmi – chłopiec po chwili otworzył oczy .

- Julk.. – prawie krzyknął z radości , ale zdążyłam zasłonić mu usta.

- Cii… -przyłożyłam palec do ust – braciszku ze mną wszystko będzie dobrze , na razie będę mieszkać z Harry’m , więc się nie martw – pogłaskałam go po głowie .

- No dobrze , ale co z rodzicami? – zapytał zaniepokojony .

-Nie możesz im nic powiedzieć , nie mogą wiedzieć gdzie jestem , ok.?

- Ok.

- Kocham cię braciszku – pocałowałam go w policzek.

- Uważaj na siebie Jula …

                                                                    ***

- To tutaj ? – zapytałam chłopaka niepewnie patrząc na budynek przed , którym stałam razem z Harry’m.

- Tak , tu mieszkam – odpowiedział z uśmiechem .

- Mieszkasz w internacie ? – zapytałam zdziwiona patrząc na wielki , stary napis na szarym i ogromnym budynku.

- Ale nie takim zwykłym –zaśmiał się – chodź .

Ruszyliśmy w stronę wejścia , a po chwili byliśmy już w środku . Nie wiem czemu , ale pomieszczenie  kojarzyło mi się z recepcją szpitalną . Na środku stał ogromny kontur , za którym wśród kilku szafek i szafeczek różnych wielkości siedział wysoki , łysy mężczyzna z zarostem . Na kanapie , która znajdowała się w rogu zajmowało miejsca dwóch wytatuowanych i ubranych na czarno chłopców , którzy prowadzili zawzięcie jakąś dyskusję .  Z tego miejsca rozciągały się trzy korytarze .

Harry i ja podeszliśmy do konturu , mój chłopak odezwał się do mężczyzny :

- Sam dasz mi klucze ?

- O proszę , proszę , a cóż to ? Nowa panienka Styles ? – Sam uśmiechnął się cwaniacko , czułam się nieswojo , dlatego spuściłam głowę  i wbiłam wzrok w czubki swoich butów.

- Nie do końca – odpowiedział Harry .

- Dlaczego ona tu jest ?

- Problemy z rodzicami – wyjaśnił krótko chłopak .

- Oj Styles , przyruch*łeś sobie bogatą laskę i teraz masz problemy – zaśmiał się i podał nam klucze .

- Następnym razem lepiej uważaj na słowa – syknął brunet i szybkim ruchem ręki zabrał klucze z blatu.

Chwilę później byliśmy już w pokoju chłopaka , był dość spory . Na środku stało duże podwójne łóżko , naprzeciwko , na ścianie wisiał plazmowy telewizor , a całą resztę zajmowały szafy , szafki itp.

- Rozgość się – uśmiechnął się chłopak .

Zamyślona usiadłam na łóżko , przypomniało mi się , że mój chłopak nigdy nie wspomniał mi o swojej rodzinie . Tak naprawdę to nawet nigdy nie użył takie słowa jak „mama” czy „tata”. Nie sądzę , żeby jego rodzina była tak bardzo pokręcona jak moja , więc dlaczego nigdy o nich nie mówi ?

- Styles … jaka jest twoja rodzina ? – zadałam to pytanie dość spontanicznie i bezmyślnie .

- Moja rodzina ….

____________________________________________________________________________

Przepraszam , że nic nie dodawałam , ale miałam masę sprawdzianów i nie miałam czasu nic napisać :) <3

15 KOMENTARZY  = JUTRO NOWY ROZDZIAŁ <3

PS

Przepraszam za ten , wiem , że mi nie wyszedł ;C <3

Change

Rozdział 14.                                        

                                                                 ~Oczami Julii~

Wszystko co dobre kiedyś musi się kończyć  , tak właśnie wczoraj zakończył się wyjazd wraz z gangiem Styles’a , który  ,nie licząc kilku dni , był wręcz idealny . Niestety już jestem w domu wraz  z moją „kochaną” rodzinką . Jestem z nimi zaledwie kilka godzin ,a już wszyscy zaczynają mi wchodzić na głowę , powoli zaczynam mieć ich dość .

Moja mama wymyśliła , że jutro zabierze mnie na operacje , żebym mogła się przyglądać jak wygląda prawdziwy zabieg . Ona wraz z ojcem cały czas liczą na to , że pójdę na medycynę i zostanę sławnym chirurgiem , ale żadne z nich tak naprawdę nie wie czego ja chce i nawet ich to nie obchodzi.

Ojciec zabiera dzisiaj całą naszą rodzinę na kolacje do jego przyjaciół , którzy mają syna w moim wieku i chce nas zapoznać , prawda jednak jest taka , że moi rodzice pragną , aby owy chłopak został moim partnerem . Według rodziców Mike , bo tak ma na imię ten chłopak , jest on inteligentny i odpowiedni dla mnie , tylko jest  jeden mały problem – ja już mam chłopaka , o którym moi rodzice nie mają pojęcia …

  Został jeszcze mój młodszy brat , on wymaga ode mnie jedynie  tego , abym powiedziała rodzicom prawdę o tym , że ja i Harry  jesteśmy razem  .

                                                                         ***

- Córciu , którą sukienkę zakładasz na kolacje u Brown’ów ? – mama bez pukania weszła do mojego pokoju.

- Nie idę w sukience – odpowiedziałam jej nie patrząc na nią , siedziałam na łóżku  z laptopem na kolanach i uśmiechałam się do ekranu oglądając zdjęcia z wyjazdu.

- Jak to nie idziesz w sukience ? – zbulwersowana zadała kolejne pytanie .

- Normalnie  , mamo słuchaj – spojrzałam na nią – ja nie chcę tam iść , a że idę tam z przymusu to nie mam zamiaru się stroić .

- A czemu nie chcesz tam iść ? – po jej głosie łatwo było poznać , że powoli zaczyna się denerwować .

- Bo wiem , że chcecie mnie  zeswatać  z tym całym Mike’iem  , a ja jakby ci to powiedzieć mam kogoś innego na oku – w pewnym sensie nie skłamałam .

-Jeszcze go nie poznałaś , a poza tym on to dobra partia  kochanie .

-  Ale czy w związku nie chodzi o to , żeby był stworzony z miłości  , a nie z woli rodziców ? – zapytałam z ironią .

- Nie w każdym – odwróciła się – zacznij się już szykować- wyszła trzaskając drzwiami .

To było dziwne … co tym razem moja matka wymyśliła ? Boję się nawet o tym myśleć …

Minęły dwie godziny i jesteśmy już całą rodziną u Brown’ów na kolacji . Mnie usadzili naprzeciwko Mike’a , który jest … jakby to delikatnie powiedzieć … niezbyt przystojny, nawet nie będę próbować porównywać go do Styles’a. Dorośli rozmawiają o czym ja nie mam pojęcia , a ja grzebię widelcem w czymś co przypomina sałatkę z łososiem i nie nadaje się do jedzenia . Czemu ja muszę tu być ? Szczerze mówiąc wolałabym uczyć się wiązań chemicznych niż siedzieć tutaj , gdy ten chłopak patrzy się na mnie jak jakiś pedofil !

- Syneczku – matka Mike’a odezwała się – może zabierzesz Julię – „Julię”? Jak poważnie- na spacer , a my porozmawiamy o zaręczynach .

- Jakich zaręczynach ? – zapytałam wbijając zdziwiony wzrok w rodziców.

- O waszych zaręczynach córeczko – odpowiedział mi ojciec .

- Na serio i wy teraz mi o tym mówicie ?!- zapytałam niegrzecznym tonem , mama skarciła mnie wzrokiem – Jesteście poje*ani ! – krzyknęłam , złapała torebkę i ostentacyjnie się odwracając szybkim krokiem ruszyłam w stronę wyjścia z jadalni .

- Julio Green proszę natychmiast tu wrócić i przeprosić za swoje zachowanie ! – krzyknęła matka wstając od stołu.

- Pi*prz się – mruknęłam nawet się nie odwracając.

Jak najszybciej opuściłam dom przyjaciół ojca i zaczęłam biec wzdłuż drogi , którą doskonale znałam . Ta   do siedziby , a ja właśnie tam się kierowałam , nie miałam zamiaru wracać do domu , nie mogłam tam wrócić . Nie mogę uwierzyć w to , że moi rodzice naprawdę chcieli , żebym zrobiła coś wbrew własnej woli , zawsze mówili , że moje zdanie jest najważniejsze , a teraz co ? Teraz bez mojej wiedzy wybrali mi męża ?! Przecież to jest chore ! Mamy XXI wiek , a rodzice wybierali córce małżonka w średniowieczu , nie sądziłam , że moi są aż tak bardzo zacofani …

droga prowadziła

Musiałam się teraz komuś wygadać , musiałam się teraz do kogoś przytulić , a jedyną osobą , która się do tego nadawała był mój chłopak , czyli jedyna osoba , która do niczego mnie nie zmusza i nic ode mnie nie wymaga. On mnie kochał , moja rodzina najwidoczniej nie .

Naprawdę nie mogę tego pojąć , ja oni mogli w ogóle myśleć , że się zgodzę przyjąć te zaręczyny? Przecież Mike jest …ugh….  Nie znam go , a po wyglądzie się nie ocenia , ale ja go nie kocham , a nie mogę zaręczyć się z kimś do kogo nic nie czuję . Poza tym ja mam Harry’ego i jak na razie to on jest jedynym mężczyzną , z którym chciałabym spędzić resztę życia.

W końcu doszłam do celu , po otworzeniu drzwi zrzuciłam ze stóp szpilki ,do których włożenia zmusiła mnie mama , rozejrzałam się po pomieszczeniu. Dziwne … sobota wieczorem , a tu jest pusto ? Co się stało z całym gangiem ? Eh… no trudno , wszędzie lepiej niż u mnie w domu . Chociaż … może ktoś jest na górze , a mówiąc ktoś mam nam myśli Styles’a .

Pobiegałam po drewnianych schodach na górę , drzwi do gabinetu Harry’ego były uchylone , powoli stawiałam kroki w ich kierunku . Gdy byłam już tuż przy drzwiach delikatnie popchnęłam je powodując skrzypnięcie zawiasów . Harry stał tyłem do wejście przy biurku , jednak kiedy usłyszał skrzypnięcie gwałtownie się odwrócił .

- Cześć Kiciu – uśmiechnął się , nie odpowiedział , podeszłam do niego i mocno się przytuliłam , chowając

twarz w jego ramionach , z oczy zaczęły płynąć mi pojedyncze łzy – Co się stało ? Czemu płaczesz ? – zapytał zaniepokojonym głosem – ktoś ci coś zrobił ?

- Tak – odpowiedziałam nie podnosząc głowy – moi rodzice !

- Co ? – zdziwił się – nie rozumiem.

- Chcą mnie wydać za mąż !

- Co kur*a ?! –chłopak odsunął się kawałek ode mnie .

- Byliśmy na tej całej kolacji i oni powiedzieli , że muszą obgadać zaręczyny moje i Mike’a – mówiłam powstrzymując łzy przez co strasznie bolało mnie gardło – nie pytali mnie o nic , twierdzą , że to jest „dobra partia” . A ja nie chcę być z Mike’em , ja go nawet nie znam , nie kocham ! Jeśli miałabym brać z kimś ślub to tylko z tobą – usiadłam na kanapie i wbiłam wzrok w podłogę .

Harry zaśmiał się , po czym usiadł obok mnie i objął mnie ramieniem .

- Będzie dobrze – powiedział , po jego głosie jednak było łatwo zorientować się , że wcale tak nie myśli .

Wtedy dostałam sms’a od matki .

- Czyżby ? – westchnęłam i pokazałam chłopakowi wiadomość od matki.

____________________________________________________________________________

Obrazicie się jak poproszę was o 15 komentarzy ? <3 

Kocham was xoxo