Another world

Rozidzał 2.

- Jak się czujesz? – zapytał i usiadł na brzegu łóżka intensywnie się mi przypatrując .

Złapałam krawędź kołdry i zakryłam się nią tak , że było mi widać jedynie moje przestraszone oczy. Nie   wiedziałam kim ten chłopak , a może raczej mężczyzna jest , nie wiedziałam czy mogę mu ufać i przede wszystkim nie wiedziałam gdzie jestem. Nie wyglądał na groźnego , przynajmniej teraz , gdy z troską wymalowanąna twarzy spoglądał na mnie , przypuszczam , że musiałam wyglądać tragicznie. Nie wiem jak długo tu jestem i ile czasu minęło odkąd uciekłam z domu , ale miałam wrażenie , że dość długo byłam nieprzytomna , jedyne co pamiętam to ten

moment przed zaśnięciem , potem całkowicie  urwał mi się film.  Chłopak  podniósł rękę i wolno pociągnął materiał , którym się zasłaniałam i odkrył moją twarz .

- Tak lepiej - uśmiechnął się ukazując szereg białych zębów, odskoczyłam gwałtownie do tyłu z powrotem zakrywając się kołdrom , nie tylko dlatego , że się go trochę bałam , po prostu było mi strasznie zimno  - ej, nie musisz się mnie bać – pokręcił głową – nie zrobiłbym ci krzywdy .

Słowa , które wypowiedział sprawiły, że troszeczkę się rozluźniłam . Rozglądnęłam się po pokoju na chwilę  zapominając o siedzącym przede mną chłopaku . Pomieszczenie nie było jakoś specjalnie duże , poza łóżkiem , na którym leżałam znajdowała się tu jeszcze spora szafa , kilka półek z książkami , biurko i tablica korkowa zapełniona skrawkami  kartek papieru . Jedyne co mnie  zastanawiało to fakt , że w pokoju nie było okien …. To było dziwne.

- Jak masz na imię? – pytanie wyrwało mnie z rozmyślań na temat powodu braku okien , odpowiedziałam   

mu jedynie tępym spojrzeniem – nie masz zamiaru się odzywać ? – zaśmiał się , potwierdziłam jego podejrzenia skinieniem głowy – a szkoda , bo skoro masz tak zniewalającą urodę to pewnie twój głosik również jest nieziemski .

Speszona jego komplementem wbiłam wzrok gdzieś w podłogę czując jak moje policzki oblewają się czerwienią . Fakt nie należałam do najbrzydszych , ale w życiu nie wymyśliłabym czegoś takiego . To było  coś co chciałaby usłyszeć każda dziewczyna chociażby raz w życiu tym bardziej od takiego chłopaka , jednak nie miałam zamiaru zbyt długo cieszyć się czułymi słowami , równie dobrze  mógł powiedzieć to z czystej litości .

- Potrzebujesz czegoś ? Jesteś głodna , albo musisz iść do łazienki ?

Pokręciłam głową . Szczerze to byłam tak głodna , że dosłownie skręcało mi żołądek , a pójściem do łazienki też bym nie pogardziła , ale … wstydziłam się go .

- Oj proszę , przez prawie dwa dni byłaś nieprzytomna , nie próbuj mi wmawiać , że niczego nie potrzebujesz – podszedł do szafy i wyjął z niej  czarną, męską bluzę , po czym pomógł mi ją założyć , już miałam wstać , gdy nagle on wziął mnie na ręce – o nie , pani doktor zabronił ci chodzić , więc przykro mi , ale jesteś zdana na mnie .

Mruknęłam cicho udając niezadowoloną , gdy wynosił mnie z ciepłego pomieszczenia . Dopiero teraz zobaczyłam jak bardzo widoczne są „pamiątki po ojczymie” (siniaki) na mojej bladej i wyziębionej skórze … mam nadzieję , że pomyśleli , że wdałam się w jakąś bójkę , nie chciałabym się tłumaczyć z tego co działo się naprawdę

Szliśmy korytarzem , w którym światło dawało zaledwie kilka  lamp stojących w dość dużych odległościach od siebie . Następnie skręciliśmy w prawo do identycznego tunelu  , po drodze minęliśmy kilkoro nastolatków , jedni patrzyli na mnie ciekawsko , inni zatrzymywali się i patrz… nie  , oni się nie patrzyli , tylko gapili się na mnie jak na niewiadomo kogo . Czy coś jest ze mną nie tak ? A może na wszystkich nowych tak dziwnie się reaguje .

- Jesteśmy na miejscu – oznajmił mój opiekun powoli stawiając mnie na ziemi , wiedziałam , że moje stopy jej dotykają , ale jej nie czułam – poradzisz sobie ? – odpowiedziałam mu uśmiechem .

Chwilę później odsunął się ode mnie jednocześnie mnie puszczając , przez może sekundę stałam bez jego pomocy , niestety sekundę później leżałabym na podłodze , gdyby nie jego szybka reakcja . Teraz się bałam , ale już nie jego tylko tego , że mam iść gdzieś bez niego , no ale z drugiej strony do łazienki raczej ze mną nie pójdzie . Szkoda tylko , że nogi odmawiały mi posłuszeństwa .

- Może zawołam doktorkę , pomoże ci – zaproponował .

- Poradzę sobie – odezwałam się cicho wciąż kurczowo się go trzymając, trochę przestraszyłam się , że mój głos jest równie słaby jak kończyny.

- O proszę czyli  jednak umiesz mówisz – zachichotał – to korzystając z okazji , że mówisz  … powiesz mi jak się nazywasz ? Ja jestem Harry .

„Harry” ładne imię  i takie znajome , ale wydaje się jakbym ostatni raz słyszała je kilka lat temu , niby wielu chłopców w Londynie ma tak na imię , ale w jego ustach brzmiało tak inaczej , jakby powinno mieć dla mnie jakieś znaczenie , ale nie mam pojęcia jakie …

- Megan – wypaliłam – Megan Fox – to było pierwsze imię i nazwisko jakie wpadło mi do głowy , jednak , gdy zorientowałam się , że tak nazywa się aktorka  było już zdecydowanie za późno . Wolałam nie mówić

jak mam na imię , głownie dlatego , że nienawidziłam swojego pierwszego imienia , ale także dlatego , że wolałam ukryć to kim jestem , tak na wszelki wypadek.

- O zupełnie jak tak aktorka – w jego głosie nie wyczułam ironii , albo tak dobrze grał ,albo uznał to za zwykły zbieg okoliczności .

- Gdzie jestem ? – zapytałam celowo ignorując jego uwagę .

- Tu gdzie wszyscy po ucieczce z domu – udzielił mi dość niekonkretnej odpowiedzi.

- Nie rozumiem …

- Jesteś teraz w takim jakby „domu” dla dzieciaków , które uciekły od rodziców – wyjaśnił – a ja go prowadzę.

- Ale czemu mnie tu zabraliście? – zadałam kolejne pytanie .

- Bo jak przypuszczam ty też uciekłaś , więc teraz jest tutaj twoje miejsce .

Moje miejsce , moje miejsce . Od śmierci taty nawet własnego domu nie mogłam nazwać  moim miejscem … więc czy tutaj naprawdę mogło ono być ?

- Opowiesz mi coś o sobie ?

_________________________________________________________________________________

Czytając wasze komentarze pod poprzednim postem się popłakałam , jesteście naprawdę niesamowite i  wciąż nie mogę uwierzyć , że wasz wspaniałe słowa były kierowane do mnie , to jest wręcz nierealne , żeby pisać coś takiego o tak nijakiej o sobie jak ja . Ale przechodząc do sedna chciałabym wam podziękować za wszystko , dzięki wam i temu blogowi przestałam myśleć o samookaleczeniu i innych strasznych rzeczach i wiem , że nie byłabym w stanie funkcjonować , ani bez was , ani bez niego :) Jeszcze raz ogromne dzięki i mam nadzieję , że nowe opowiadanie przypadnie wam do gustu ( to , że jeszcze wszystko jest nie do końca wiadome jest zrobione specjalnie , z czasem wszystko się wyjaśni ;) ) <3 xoxox

20 KOMENTARZY = JUTRO NOWY ROZDZIAŁ <3