Change

Rozdział 34.

                                                       ~Oczami Julii~

- Pozwólcie , więc , że was uświadomię – uśmiechnęła się Emilia – Nick porwanie waszej córki –spojrzała

na mnie i Harry’ego -planuje na przyszłą środę , więc zostało wam już niezbyt wiele czasu , żeby wszystko zaplanować .

- Skąd to wiesz? – zapytał Liam podejrzliwym tonem .

- Należałam do gangu , byłam na naradach –odpowiedziała – czy to nie oczywiste?

-Dlaczego akurat w środę ? – to pytanie padło od Niall’a , wiedziałam co chłopcy robią , będą zadawać jej pytania do tej pory , dopóki zacznie brakować jej odpowiedzi lub jak twierdzili oni , kłamstw.

-Nick i jego doradca stwierdzili , że to jest odpowiedni dzień , tylko tyle nam powiedzieli – wyjaśniła .

- Jaki doradca ? – zainteresował się Styles , który wciąż stał jak najdalej dziewczyny nie wypuszczając z objęć córeczki.

- Ma na imię Mike – gdy Em wypowiedziała te słowa ja i Harry wymieniliśmy porozumiewawcze spojrzenia , czyli Mike i Nick połączyli swą nienawiść do naszej dwójki w jedno … może być ciekawie – on nie jest długo w gangu , przyszedł parę dni temu .

- Dobra chłopaki koniec tego wywiadu – Paula przerwała rozmowę – dajcie jej odpocząć , na pewno jest zmęczona – uśmiechnęła się delikatnie w stronę gościa.

Prawda jest taka , że chyba nikt z naszej grupy nie miał pewnego zaufania do Em, nawet Paulina , która rozmowę przerwała tylko i wyłącznie dlatego , żeby chłopcy nie przekroczyli granicy. Nie wiedzieliśmy czy możemy jej wierzyć , czy jest względem nas szczera  i czy jest z nami , czy przeciw nam ? Dlatego musieliśmy zachować szczególną ostrożność . Paula i Zayn pozwolili jej na jakiś czas zamieszkać razem z nami , jednak jeśli chcieliśmy omówić coś ważnego robiliśmy to tylko wtedy , gdy nasza nowa lokatorka nie była w pobliżu.

Z Em przyjaźniłam się od dziecka , jeszcze te kilka lat temu ufałam jej jak nikomu innemu , ale dziś patrząc na nią nie mam pewności czy jest to moja przyjaciółka czy ktoś kto chce zniszczyć mi życie . Nick nie odpuści , a biorąc pod uwagę fakt , że połączył swoje siły z Mike’iem  to sama nie wiem co już z nami będzie ….                                                 

                                                                               ***

- Darcy chodź na dół ! – zawołałam stojącą na piętrzę dziewczynkę .

- Już idę mamusiu – odpowiedziała i zaczęła skakać po schodach .

- Tylko powoli – upomniałam ją .

- Dobrze , dobrze …. A gdzie idziemy ? – zapytała , gdy  była już prawie na samym dole .

- Na spacer z tatą – odpowiedziałam .

Kilkanaście minut później szliśmy już całą trójkę w stronę pobliskiego parku . Szliśmy powoli , Dacy szła przed nami pchając przed sobą wózek z ulubioną lalką , my trzymaliśmy się za ręce i próbowaliśmy udawać , że wszystko będzie dobrze.

- Harry myślisz , że powinniśmy jej powiedzieć ? – zapytałam wpatrzona w uśmiechniętą i niczego nieświadomą córkę .

- I co jej powiesz , córeczko za kilka dni pan , którego uważałaś za tatę i jakiś inny zły pan będą chcieli cię porwać ? – w jego głosie wyczuwalna była ironia.

- No w ten sposób to nie , ale … - westchnęłam – po prostu się boję – przyznałam się .

- Ja też , nawet nie wiesz jak bardzo – spuścił wzrok w dół – ale wiem , że przeznaczenia nie da się oszukać , więc pozostaje nam mieć nadzieję , że Em nas nie oszukuje… tak w ogóle to co ty o tym wszystkim myślisz?

- Sama nie wiem … Emila kiedyś brzydziła się kłamstwem … ale no właśnie , kiedyś – powiedziałam – skąd mamy wiedzieć czy to ta sama dziewczyna , z którą się przyjaźniliśmy?

- Jak mówiłem pozostaje nam mieć nadzieję – uśmiechnął się .

Gdy byliśmy już w parku ja i Harry usiedliśmy na jednej z ławek ,a Darcy bawiła się na placu zabawach . Żadne z nas nie spuszczało wzroku z dziewczynki, po mimo , że do wyznaczonego przez Emilię dnia zostało jeszcze sporo czasu woleliśmy zachować ostrożność , nie mogłam pozwolić na to , żeby coś stało się mojemu największemu skarbowi .

Nagle coś przykuło naszą uwagę , dosłownie na chwilę odwróciliśmy wzrok od dziewczynki patrząc na   za ogrodzeniem karetkę ,gdy z powrotem się odwróciliśmy żadne z nas nie było w stanie wypatrzeć córki.

przejeżdżającą

- Gdzie ona jest? – zapytałam wstając z ławki , serce zaczęło bić mi jak szalone.

- Julka nie panikuj , może się gdzieś schowała – Hazz próbował mnie uspokoić , jednak po jego wyrazie twarzy było widać , że jest zaniepokojony – chodź , poszukamy jej .

Byłam bardzo zestresowana , nogi miałam jak z waty , tak bardzo się bałam .

Szukaliśmy przez dłuższą chwilę , gdy nagle Harry krzyknął :

- Jula , chodź na chwilę !

W jednej sekundzie znalazłam się tuż przy nim , wtedy chłopak drżącą rękę podał mi jakąś kartkę , na której pisało :

Teraz już wiecie jak to jest , gdy ktoś zabierze wam to ci się kocha .

Pozdrowienia ,

Nick i Mike.

Patrząc na napis na kartce z każdą chwilą coraz bardziej się we mnie gotowała , złość narastała coraz bardziej . Kawałek papieru wepchnęłam do kieszeni spodni , po czym nawet nie patrząc na stojącego u mego boku ukochanego ruszyłam w kierunku domu .

                                                 ~Oczami Harry’ego~

Szczerze mówiąc jeszcze nigdy nie widziałem swojej dziewczyn w tak ogromnej furii , szła tak szybko , że nie byłem w stanie jej dogonić . Em powinna się bać , bo jestem prawie pewny , że to ona okaże się pierwszą osobą , na którą padną oskarżenia Julki .

Do domu dotarłem chwilę później niż Jula , o to jedną chwilę za późno .

- Jak mogłaś coś takiego zrobić ?! Okłamałaś nas ! – moja ukochana właśnie w tej chwili była o krok od

tego , żeby udusić Em , musiałem wkroczyć do akcji – jesteś najgorszą żmiją na świecie ! – krzyczała jednocześnie płacząc – nienawidzę ! –wtedy podszedłem do dziewczyny i zniewoliłem ją w swoich objęciach .

Julka chowając twarz w moich ramionach rozpłakała się na dobre , ja z trudem powstrzymywałem łzy .

- Em lepiej już idź – zwróciłem się do dziewczyny – póki jeszcze nie  chcę zrobić ci krzywdy…

Emilia się nie odezwała  się , ani teraz , ani wcześniej  , po prostu odwróciła się i wyszła . Jej wyraz twarzy nic nie mówił , nie była oburzona , szczęśliwa , nic .

- Nienawidzę jej – łkała Julka – nienawidzę …

- Cii… kochanie wszystko będzie dobrze – mówiłem spokojnym głosem , nie mogłem się załamać , teraz trzeba było myśleć trzeźwo – znajdziemy ją , obiecuje ci…

___________________________________________________________________________________

Przepraszam , że nie jest jakoś specjalnie długi , ale jutro pogrzeb , więc same rozumiecie ... Jeszcze raz chciałam wam podziękować za to jak się o mnie troszczycie , jesteście naprawdę wspaniałe <3 I jest mi już trochę lepiej , po części dzięki wam <3

15 KOMENTARZY = JUTRO NOWY ROZDZIAŁ <3