Change

Rozdział 32.

                                                  ~Oczami Paulii~

- Julka wstawaj i idź się pakować – powiedziałam stanowczo do przyjaciółki.

- Co? –zapytała tak jakby nie zrozumiała mojej prośby.

- Pakuj siebie i Darcy , nie pozwolę na to , żebyś została dłużej z tym facetem pod jednym dachem – wyjaśniłam – zrobił to raz , zrobi i drugi , a ja nie mogę się godzić na to , żeby mojej siostrze działa się krzywda – uśmiechnęłam się , wstałam i wyciągnęłam dłoń w jej kierunku.

Po krótkiej chwili Julka podniosła się z podłogi , podeszła do mnie i przytuliła .

- Jesteś najlepszą przyjaciółką na świecie – szepnęła.

- Dziękuję i nawzajem – odpowiedziałam – ale teraz się pośpieszmy , szkoda czasu , a nie wiemy kiedy Mike wróci.

- Nie wypowiadaj przy mnie  tego imienia – powiedziała Jula zaciskając dłonie w pięściach .

- Zapamiętam…

                                                      ~Oczami Harry’ego~

Tak naprawdę to na razie nie wiem co się dzieje z Julką . Paulina zadzwoniła mi tylko powiedzieć , że

opanowała sytuacje , i że jutro ze szpitala odbierze mnie Zayn i Louis. Nic więcej nie powiedziała , może dlatego , że po prostu nie chciała mnie martwić , a może dlatego , że to jestem za bardzo przewrażliwiony i Mike nic Julce nie zrobił ? Choć bardziej obstawiałbym pierwszą opcje . Dlaczego? To oczywiste , gdyby nic mojej ukochanej nie było to Paula powiedziałaby mi to od razu ,a zamiast tego od razu się rozłączyła przekazując tylko wyżej podane informacje. Coś musiało być nie tak , a mi jak zwykle nikt nie chciał nic powiedzieć ?

Szczerze mówiąc, bez względu na co się stało , byłbym spokojniejszy, gdybym cokolwiek wiedział , bo takie gdybanie potrafi człowieka nie dość , że bardziej zdołować  to jeszcze potargać nerwy. Niewiedza o ukochanej osobie jest najgorsza . Martwię się o nią , boję się o Darcy , a Mike zabiję za to , że ośmielił się mojego największego skarbu. Pożałuje swoich czynów tak bardzo , że już nigdy nie przejdzie mu coś takiego choćby przez myśl.

                                                                      ***

Kolejny dzień , już po wypisie ze szpitala , nareszcie przekraczam próg budynku , którego od niedawna zwykłem nazywać domem . Tak bardzo się cieszyłem , że w końcu mogę opuścić mury tego okropnego szpitala i wrócić do miejsca , w którym byli moi przyjaciele , moja rodzina .

- Ostrożnie Styles proszę – zaśmiał się Louis , gdy potknąłem się o leżące w przejściu buty – nie chcemy , żebyś  znowu wylądował na ostrym dyżurze .

- Bardzo śmiesznie –odpowiedziałem z ironią .

- Tatuś ! – Darcy wpadła w moje ramiona – nareszcie jesteś – powiedziała dziewczyna wciąż mnie tuląc – tęskniłam !

- Ja za tobą też Słoneczko – przytuliłem ją mocniej .

- Bałam się wczoraj – szepnęła mi na ucho .

- Wiem kochanie , ale teraz już jest wszystko dobrze , nie pozwolę , żeby ktoś zrobił ci coś złego – mówiąc to przypomniało mi się o Nick’u , czyli teraz już będziemy mieć dwójkę wrogów .

- No nareszcie jesteś – usłyszałem głos Pauliny – teraz już wszyscy jesteśmy w komplecie – zaśmiała się .

- Prawie – przypomniał jej Niall , który właśnie wyszedł z kuchni – nie zapominaj o Em .

- Ahh tak … Em – westchnęła – ale kto wie czy wróci .

- Zaraz , zaraz o czym wy mówicie ? – zapytałem zdziwiony , wiedziałem , że Emilia wyjechała , jednak nikt nie wiedział , gdzie i po co .

- Nie ważne – dziewczyna machnęła ręką – idź lepiej do Julki, jest w twoim pokoju.

Po mimo tego , że kompletnie nic nie rozumiałem , nie miałem ochoty pytać o co się znowu dzieje , mam za dużo problemów na głowie i jak na razie nie chcę mieć więcej. Wiem tylko tyle , że po moim wyjeździe , gdy rozpadł się gang , Em się zmieniła i to bardzo , a następnie wyjechała i słuch po niej zaginął . Jedyną osobą ,

która miała z nią jakikolwiek kontakt była Paula (ona to chyba ze wszystkim ma dobre układy) , jednak nic nigdy o Em się nie wspominało .

Postawiłem córkę na podłodze , a następnie poszedłem na górę do pokoju , w którym siedziała moja ukochana. W sumie to miałem mały problem . Nie wiedziałem jak zareaguje na to , gdy będę chciał ją przytulić , nie wspominając już o całowaniu. Co jeśli będzie się bała ? Co jeśli wspomnienie wczorajszej nocy zostawi w jej sercu tak ogromną ranę , że dojdzie do tego , że my odsuniemy  się od siebie? Co jeśli będę dla niej zagrożeniem ?

Ale przecież jak nie spróbuję to się nie dowiem . Wiem tylko , że muszę zrobić wszystko by wymazać to wspomnienie z jej pamięci …na zawsze.

Powoli otworzyłem drzwi ,gdy wszedłem do pomieszczenia zobaczyłem ją . Stała przy oknie tyłem do mnie , miała na sobie swoje ulubione jensy i jeden z moich t-shirt’ów . Po krótkiej chwili odwróciła się , gdy mnie

ujrzała podbiegła i rzuciła mi się na szyje .

- Błagam Harry zrób coś , żeby przestała czuć na sobie jego dotyk – powiedziała powstrzymując płacz.

- Ale kochanie … co ja … - zacząłem mówić , ale ona przerwała .

- Po prostu zrób to co zawsze robimy , proszę – podniosła głowę i popatrzyła na mnie błagalnym wzrokiem.

- Jesteś pewna ? – jakoś nie byłem za bardzo przekonany , jak już wspominałem wcześniej bałem się .

- Pewna jak nigdy dotąd – odpowiedziała po czym wbiłem się w jej usta i się zaczęło to co według niej miało polepszyć sytuację .

_________________________________________________________________________
15 KOMENTARZY = NOWY ROZDZIAŁ W PIĄTEK <3

PS

Zaglądajcie tu ----> http://www.end-of-life-ff.blogspot.com/