I'm looking for you

Rozdział 2.

Mała  Liv. Urocza blondyneczka z dużymi , niebieskimi oczami , wszędzie było jej pełno , nigdy nie dawała o sobie zapomnieć. Moja malutka siostrzyczka , która tak często doprowadzała mnie do szału swoimi dziecinnymi pytaniami , ta która nie potrafiła być asertywna , czasem nie rozróżniała tego co było dobre , a co złe . Teraz też nie potrafiła tego rozpoznać , różowe okulary , które opadły  jej na oczy zasłaniały resztę świata. W chłopaku , który ją obejmował nie widziała nic złego, nie widziała w nim mordercy . Z jednej strony trochę przypominała mnie , tak jak ja nie uwierzyłaby w złe słowo powiedziane o ukochanym , tak jak ja na początku nie wiedziałam kim jest ten , którego kocha. Zabawne, jesteśmy do siebie tak bardzo podobne , a nie potrafimy się dogadać …

- Chodźmy stąd – szepnął Harry wciąż sparaliżowany widokiem Black’a – chodźmy stąd , bo go zabiję – wycedził przez zęby na tyle cicho by siedząca obok niego babcia nie usłyszała ostatnich trzech słów.

- Tym razem nie miałabym nic przeciwko – odpowiedziałam patrząc jak moja siostrzyczka słodziutkim głosikiem opowiada o tym jak ona i „Tom” się poznali.

Nie byłam w stanie tego słuchać , jedyne miejsce , w którym chciałam zobaczyć Tony’ego  to cmentarz , najlepiej w grobie. Co do jego osoby nie miałam większych skrupułów , moja empatia osiągnęła poziom zerowy. Ten paskudny człowiek nie mógł zakochać się w Liv , ktoś kto nie ma serca nie może kochać. On musiał coś wymyślić , coś co miało zaszkodzić mnie i Harry’emu , tylko dlatego postanowił dostać się do mojej rodziny.

- My się będziemy zbierać – powiedziałam wstając z kanapy.

Harry , który trzymał Izak’a poszedł w moje ślady i oboje ruszyliśmy w kierunku wyjścia z pomieszczenia.

-  Co ? Już? – posmutniała jubilatka – przecież dopiero przyszłam , poza tym chciałam , żebyście poznali się z Tom’em . On i Harry na pewno świetnie by się dogadali.

Oj zdziwiłabyś się , pomyślałam.

- Izak jest śpiący , a nie chciałabym , żeby jego płacz przerywał twoje przyjęcie – skłamałam i uśmiechnęłam się delikatnie – wszystkiego najlepszego mała – pocałowałam ją w policzek.

Po tym jak pożegnaliśmy się z resztą rodziny jak najszybciej pojechaliśmy do domu ,jak widać sprawy , o które sprzeczaliśmy się kilka godzin temu trzeba odłożyć na później.

                                                ***

- To mnie przeraża – odezwałam się przerywając niekomfortową ciszę.

Leżeliśmy w łóżku , byliśmy blisko siebie , nasze ciała się dotykały , jednak oboje mieliśmy wzrok wbity w sufit , a głowy zapełnione tysiącami myśli o jednym temacie.

- Mnie też – powiedział chłopak i westchnął ciężko – było tak dobrze … czemu my nie możemy mieć normalnego życia?

- Najwidoczniej normalność i spokój nie są nam pisane – spojrzałam na niego – ale wiesz , że nie możemy tego tak zostawić ? Będę musiała porozmawiać z Liv.

- To nic nie da – przewrócił oczami –co jej powiesz ? Hej siostra chciałam ci powiedzieć , że twój chłopak tak naprawdę jest tym Black’iem , którego wszyscy się boją , a i przetrzymywał mnie przez kilka miesięcy w swojej siedzibie i prawie zabił mojego chłopaka ? Nie uwierzy ci …

- Niby czemu ? – trochę się oburzyłam – Jestem jej siostrą , starszą siostrą !

- To nie ma większego znaczenia w tym przypadku  - mówił to takim tonem jakby było to oczywiste – ona jest zakochana . Gdyby tobie ktoś inny powiedział wtedy w podziemiach , że zabiłem tego chłopaka to też byś mu nie uwierzyła .

- Skąd pomysł , że byłam w tobie zakochana ?

- Zmieniasz temat – zaśmiał się – Poza tym to oczywiste , pragnęłaś mnie tak bardzo, że wystarczyło na ciebie spojrzeć i wszystko było wiadomo – mówił z wyraźną nutką dumy.

- Chciałbyś – mruknęłam i odwróciłam się do niego tyłem.

Styles przysunął się bliżej , objął mnie ,  a następnie złożył na mojej szyi pojedynczy pocałunek.

- Jesteś zapatrzony w siebie – syknęłam wciąż oburzona tym co powiedział wcześniej.

- Nieprawda , nie mogę skupić się na sobie , bo ciągle myślę o tobie – szepnął mi do ucha kuszącym głosem – nikt się dla mnie nie liczy tak bardzo jak ty.

- Bajerant – odwróciłam się w jego stronę -  ale przynajmniej jesteś mój .

- I zawsze będę .

Złączył nasze usta w idealną całość. Uwielbiałam się z nim całować , może to zabrzmi śmiesznie , ale za każdym razem , gdy to robił przenosiłam się do innego świata, naszego świata .

                                                ***

Następnego dnia  o godzinie 14 popołudniu czekałam na siostrę w kawiarni. Jak zwykle się spóźniała, jednak tym razem nie przeszkadzało mi to .Musiałam poukładać sobie w głowie to co chcę jej powiedzieć . Harry odradzał mi tego spotkania , twierdził , że to może jedynie pogorszyć nasze dobre stosunki . Może i miał rację , ale ja mimo wszystko musiałam chociaż spróbować przemówić jej do rozsądku .

- Cześć siostrzyczko ! – krzyknęła wesolutka Liv siadając na krześle naprzeciwko mnie -  przepraszam za spóźnienie , ale byłam z Tom’em na spacerze i kompletnie straciłam poczucie czasu – szczebiotała rozmarzonym głosem.

- Nic się nie stało – uśmiechnęłam się starając się ukryć złość , która we mnie wrzała , samo wyobrażenie Black’a trzymającego moją siostrę na rękę było okropne -  muszę z tobą porozmawiać.

- O czym? – zdziwiła się.

- O twoim chłopaku – odpowiedziałam – słuchaj on nie jest tym za kogo go uważasz … - nie zdążyłam dokończyć , bo mi przerwał.

- Przestań ! – krzyknęłam – nie mam zamiaru tego słuchać – zdenerwowała się – mama też chciała ze mną „porozmawiać”, nawet zaczęło tak samo jak ty , nie mam zamiaru tego słuchać ! On nie jest kryminalistą !

- Liv …

__________________________________________________________________________________

Któraś z was pytała jak wpadła na to opowiadanie , szczerze ? Nijak . Siedziałam przed komputerem i pisałam to co mi przyszło do głowy no i wyszło z tego takie opowiadanie ;D

20 KOMNETARZY = JUTRO NOWY ROZDZIAŁ <3