Another World

Rozdział 33.

Droga na ową arenę okazała się o wiele dłuższa niż mogłoby się wydawać. Hugh szedł powoli , głowę miał spuszczoną w dół, wyglądał tak jakby to wszystko było mu całkowicie obojętne. Jego zachowanie trochę mnie uspokoiło , może to po prostu kolejny wymysł Black’a , może to wcale nie było nic tak strasznego jak myślałam ,może jestem za bardzo przewrażliwiona.

Chociaż gdzieś na tyłach mojej świadomości wciąż swobodnie kręciła się myśl o tym , że teraz powinnam się martwić i nie bagatelizować powagi sytuacji tylko z powodu zachowania kogoś kto , mimo , że kiedyś potrafił mi współczuć wciąż pozostawał zastępcą przywódcy tego chorego miejsca .Nie potrafiłam jej zignorować ,nogi przejęły kontrolę nad ciałem i z każdą chwilą szły coraz szybciej. Tym razem wolałam dmuchać na ziemne.

- Po co idziesz tak szybko skoro i tak nawet nie wiesz gdzie ? – zapytał mężczyzna wlekąc się za mną.

Jego wzrok wciąż był wbity  w asfalt .

- To mi pokaż – odpowiedziałam nie zwalniając kroku.

- Nie jestem pewny czy chcesz to oglądać – przełknął głośno ślinę .

Dopiero po tych słowach uświadomiłam sobie o co tak naprawdę mu chodziło. Hugh’owi mój los nie był obojętny , on po prostu chciał mnie odciągnąć od czegoś co miało się wydarzyć , chciał , żebym przyszła , gdy będzie już po wszystkim. Pozostaje tylko pytanie – na co mam nie patrzeć?

- Hugh nie ważne co tam się dzieję – powiedziałam , jednak nie zabrzmiało to tak pewnie jakbym chciała – wiesz, że cokolwiek to będzie i tak w końcu się dowiem …

- Tylko nie mów potem , że nie ostrzegałem – złapał mnie za przed ramię i pociągnął za sobą.

                                                    ***

Byliśmy już na miejscu , zostawiając chłopaka w tyle przebiegłam przez zardzewiałą ,metalową furtkę i ruszyłam w kierunku , gdzie znajdowało się mnóstwo ludzi. Przeciskałam się przez tłum poddanych Tony’ego. Słyszałam krzyki widowni , głos Black’a , jednak najwyraźniej do moich uszu docierały słowa wypowiadane przez Styles’a . Jego głos był pewny , słychać było w nim brawurę i zawziętość ,tak jakby nic nie mogło go powstrzymać przed tym co zamierzał zrobić.

W końcu udało mi się wybiec ze ścisku , znalazłam się na skraju otwartego pola , na którym naprzeciwko siebie stali dwaj najwięksi wrogowie. Black uśmiechał się chytro , dłonie miał zaciśnięte na broni , jednak nie celował nią w nikogo ,lufa była zwrócona ku ziemi , a palce mężczyzny nawet nie zbliżały się do spustu.

Harry wyglądał inaczej, tak jakby nie wiedział nikogo poza swoim przeciwnikiem , był zaślepiony. Pistolet skierował prosto w Tony’ego , wystarczyłoby zaledwie puszczenie spustu by zdał śmiertelny strzał. Wiedziałam , że już kiedyś strzelał … do ludzi , ale wiedzieć czy słuchać o tym to  nie to samo co na to patrzeć. Tym razem nie bałam się Black’a , to nie od niego chciałam uciekać . Dziś to Styles mnie przerażał , jego skupiona twarz , na której wymalowana była rządza mordu i krwi , po raz pierwszy chciałam znaleźć się jak najdalej od niego , po raz pierwszy naprawdę się go bałam.

Nagle chłopak popatrzył się na mnie, nasze spojrzenia się spotkały. Upuścił broń , która z hukiem upadła na ziemię , pobiegł w moim kierunku .Mimowolnie się cofnęłam , to był odruch.

- Kochanie ja … ja nie chciałem go …zab… - mówił do mnie , ale nie zdążył dokończyć zdania , upadł bezwładnie na podłoże.

- Nie !!! – krzyknęłam biegnąć w jego kierunku.

Z ramienia chłopaka sączyła się krew , on był nieprzytomny , jego klatka piersiowa z trudem podnosiła się opadała , był ledwo żywy.

- Nie , Harry, Kochanie , błagam zostań ze mną , nie zostawiaj mnie ! – łkałam , kołysałam się w przód i w tył trzymając dłoń ukochanego.

Chłopak otworzył oczy.

- Kocham cię Księżniczko – powiedział , a potem odpłynął w głęboki sen.

*Kilka miesięcy później*

Ranek. Kolejny szary ,deszczowy dzień.

Niechętnie zwlekłam się z łóżka , przetarłam zaspane oczy . Potem szybkie śniadanie , poranna toaleta , ubranie się i już mogłam wsiąść do samochodu. Ta sama droga , którą jeżdżę codziennie , wjeżdżam na ten sam parking , przekraczam te same drzwi , witam się z tymi samymi ludźmi , zdają mi te same pytania „Jak tam maleństwo?” ,”Jak się trzymasz?” , albo pocieszają „Już będzie tylko lepiej” . Po ośmiu miesiącach słuchania od wszystkich tych dwóch słów „Będzie dobrze” , naprawdę przestawałam w to wierzyć , bo nie było . Choć za każdym razem przychodziłam tutaj z tą samą nadzieją , zawsze kończyło się na niczym.

Przekroczyłam próg pomieszczenia numer 23. Uśmiechnęłam się i podeszłam do bliżej łóżka.

- Dzień dobry Kochanie – przywitałam się ,mimo , że dobrze wiedziałam , że nie usłyszę odpowiedzi.

Wyglądał identycznie , leżał spokojnie podpięty do różnych urządzeń , który podtrzymywały go przy życiu ,z kroplówki powoli do jego żył wpływał przezroczysty płyn , urządzenie sprawdzające parametry życia wydawało ciche piski. Jego stan był stabilny , lekarze określali go nawet wspaniałym , więc dlaczego wciąż spał ? Dlaczego jego powieki wciąż były opuszczone ? Dlaczego wciąż był w tej cholernej śpiączce?! Zawsze, gdy zadawałam im te pytania oni tylko wzruszali ramionami , mówili , że czasem to trwa dłużej , że na pewno za niedługo się obudzi. Powtarzali to po dwóch tygodniach od operacji i wypadku , po trzech miesiącach , pięciu , najwyżej osiem to wciąż zbyt mało.

- Wiesz za niedługo zostaniemy rodzicami … będziemy mieć synka – mówiłam – na pewno będzie do ciebie podobny , chciałabym ,żeby był …-usiadłam na fotelu obok łóżka – może też będzie umiał tak pięknie śpiewać jak ty , dobrze by było , gdyby talent odziedziczył po tobie , bo jak sam wiesz jedyny talent jaki ja posiadam to pakowanie się w kłopoty – zaśmiałam się .

- Witaj Alex – powiedziała pielęgniarka niosąc na tacy przygotowane dla Harry’ego kroplówki

- Cześć Alice – uśmiechnęłam się do kobiety , zdążyłyśmy się już zakolegować – coś się działo w nocy?

- Miał gorączkę , ale udało nam się ją w porę zbić , więc nie masz się o co martwić –zapewniła mnie skupiając się na zmienianiu lekarstwa – a jak ty się czujesz?

- Coraz większa – odpowiedziałam z ironią – ciągle łudzę się , że Harry obudzi się przed porodem ,ale jak widać chyba nie ma na co liczyć…

- Nie mów tak , ludzie ze śpiączki zwykle budzą się w najmniej oczekiwanych momentach .

- Wrócisz do mnie , prawda ? – zapytałam chłopak  głaskając go po policzku.

I nagle jakby za sprawą tych słów powieki Styles’a zaczęły powoli się podnosić. Wzrokiem badał pomieszczenie , był zdezorientowany, przestraszony . Wyglądał trochę jak dziecko szukające matki. Oczy chłopaka spoczęły na mnie .

- Alex – odezwał się słabym głosem.

- Pójdę po lekarza – oznajmiła uradowana Alice i wybiegła z pomieszczenia.

- Gdzie Black? Co się stało? Gdzie jestem ? – pytał choć z trudem wypowiadał niektóre słowa.

- Już wszystko jest dobrze – odpowiedziałam – Black uciekł , miałeś… wypadek – nie chciałam mu mówić całej prawdy , jeszcze nie teraz – jesteś w szpitalu .

- To już koniec? –zapytał , patrzył na mnie z nadzieją.

- Koniec .

Jednak tak naprawdę to nie był koniec. Black tak łatwo nie odpuści. Wie , że Harry przeżył , że jego zemsta się nie dopełniła . Teraz ucieka , ukrywa się . Ale przed prawdą i przeznaczeniem uciec się nie da . Może wymordować wszystkich , którzy wiedzą zbyt wiele , może okłamywać cały świat , jednak każda spraw musi kiedyś mieć swój punkt kulminacyjny i wielki finał , a skoro nie doszło do niego wtedy , gdy Tony go zaplanował to oznacza tylko , że wszystko jest jeszcze przed nami …

THE END ?

__________________________________________________________________________________

Moje Drogie bez obaw , to nie koniec , to dopiero początek .

30 KOMENTARZY ( tylko okazyjnie) = NOWY ROZDZIAŁ JUTRO/ W NIEDZIELĘ (NAPISZCIE TO CO NAJBARDZIEJ LUBIŁYŚCIE W TYM OPOWIADANIU ) <3