Another world

Rozdział 11.

Już było po wszystkim. Bez płaczu , bólu, strachu i gniewu. Nie patrzyłam teraz na dumnego z siebie ojczyma zamykającego drzwi mojego pokoju z chytrym uśmiechem na ustach , którego tak potwornie

nienawidziłam . Teraz jedyne co miałam przed oczami to osoba , która sprawiła , że złe wspomnienia mogły odejść , ten ktoś sprawił , że poczułam w końcu przyjemność jaka powinna z tego płynąć , pokazał mi „ inny świat”.

Leżał teraz obok mnie , wzrok miał wbity w sufit , a jego klatka piersiowa gwałtownie unosiła się w górę i w dół , jeszcze nie mógł się uspokoić , jeszcze żył wydarzeniami z przed chwili. Po czole spływały mu pojedyncze kropelki potu ,twarz oświetlało mu słabe światło z lampki stojącej na nocnym stoliku. Wyglądał tak pięknie , jak upadły anioł ,upadły , bo być może zaraz zacznie żałować tego co zrobił , jednak teraz nie miałam ochoty o tym myśleć ,liczyła się tylko teraźniejszość. Przeszłość i przyszłość odepchnę od siebie by móc napawać się obecną chwilą , która była jedną z najwspanialszych w całym moim życiu.

Jakby tak chcieć krótko opisać to co się stało to użyłabym jednego słowa – nieziemskie . Nic innego nie potrafi mi przyjść do głowy …  Jego dotyk, usta, ciało i ten słodki szept , którym dodawał mi odwagi  to wszystko sprawiło , że … że poczułam się ważna . Wcześniej byłam traktowana jak zabawka , którą ktoś bawił się byle jak i tylko wtedy kiedy miał na to ochotę , byłam nikim. A teraz? Teraz byłam już kimś , kimś kochanym , kimś o kogoś ktoś dba i pilnuje bym była szczęśliwa oraz nie stała mi się krzywda . Gdybym tylko wiedziała , że trafię tutaj , do niego , to już dawno uciekłabym z domu , przyśpieszając przede wszystkim jego radość  i poczucie szczęścia .

Chłopak odwrócił głowę i popatrzył się na mnie z uśmiechem , po czym przysunął się bliżej i pocałował mnie w czoło . Pocałunek w czoło – zwykły gest , a potrafi sprawić , że kobieta czuje się jednocześnie bezpieczna i pożądana . Przytuliłam się do jego nagiego torsu i westchnęłam głęboko , jak dla mnie to ten moment mógłby trwać wiecznie , ta noc byłaby wieczna , a my nie musielibyśmy wracać do otaczającego nas ze wszystkich stron  problemu. Niestety to było zbyt piękne, żeby mogło być prawdziwe  i już zaraz musieliśmy zacząć dość drażliwy dla nas temat.

-Teraz już jesteś moja – stwierdził zadowolony wplątując dłonie w mojej długie włosy .

- I zawsze będę – powiedziałam składając pojedynczy pocałunek  na jego ramieniu .

- Eh… - westchnął – a co teraz zrobimy ? To , że ja nie chcę być Brook tylko z tobą , a ty chcesz być ze mną jest już raczej oczywiste – podsumował – czyli ja muszę z nią zerwać i będziemy mieć to z głowy .

- A dziecko ? – przypomniałam mu , w końcu , gdyby nie ten drobny fakt nie byłoby tyle zamieszania .

- Dziecko … - powtórzył z niezadowoleniem – nie chcę go –skwitował krótko i wzruszył ramionami z  wyraźną obojętnością , nie podobało mi się to.

- Harry jak możesz tak mówić ?- oburzyłam się , podniosłam się do pozycji siedzącej i skrzyżowałam ręce na piersiach  - a jakbym to ja była w ciąży to też byś tak powiedział ? – czegoś takiego się po nim nie spodziewałam , jak on w ogóle mógł powiedzieć coś takiego?! – Przecież to biedne maleństwo nie zasłużyło sobie na to , żebyś tak o nim mówił ! Przecież to nie jego wina !

- Kochanie uspokój się – zaczął się śmiać – to nawet nie jest moje dziecko .

- Nie wiesz tego , robiłeś testy ?

- Wiesz ja może i lubię robić pewne rzeczy , ale pomyśli , ostatni raz byłem z Brook dwa tygodnie temu , a na dodatek miałem wtedy taką jakby depresję , więc jeśli dobrze pamiętam to dość długo nie sypialiśmy nawet w jednym łóżku nie wspominając już o innych rzeczach – wyjaśnił -  to nie „maleństwo” nie może być moje .

Zastanowiłam się chwilę . To co mówił miało nawet bardzo dużo sensu i mogło być prawdę , ale coś sobie przypomniała …

- W takim razie czemu zemdlałeś jak ci powiedziała? – zapytałam lekko unosząc brwi.

- Bo wtedy myślałem , że to może być moje dziecko , ale po długiej i trochę krępującej rozmowie z moją starszą siostrą , która wytłumaczyła mi jak to wszystko przebiega , i że to nie możliwe , żeby była w ciąży ze mną , a wcześniej nie miała żadnych objawów zrozumiałem , że ja nikogo nie zaciążyłem – uśmiechnął się zadowolony i założył ręce za głowę – ale nie przeczę , że nie planuję tego zrobić … - popatrzył na mnie znacząco.

- Tylko spróbuj , a nie wiem co ci zrobię – mruknęłam udając niezadowolenie .

- Teraz tak mówisz, a jak przyjdzie co do czego to będziesz najszczęśliwsza na świecie – zaśmiał się słodko .

- Już jestem – położyłam się z powrotem obok niego i pocałowałam go w policzek.

                                                                                ***

- I twierdzisz , że to się uda? – zapytałam niepewnie po tym jak Harry przedstawił mi swój „genialny” plan.

- A czemu by niby miało się nie udać? –mówił z wyczuwalną ironią – zobaczysz wszystko pójdzie idealnie – po dżentelmeńsku otworzył przede mną drzwi stołówki , mieszkam tu prawie miesiąc , a jestem tu chyba dopiero drugi raz.

W pomieszczeniu było dużo osób , panowała tu dziwnie nieprzyjemna atmosfera , młodsze dzieciaki siedziały przy stołach szepcząc coś między sobą , natomiast starsi ,którzy należeli do tak zwanej Rady (ci , którzy pomagali panować Harry’emu nad wszystkim) zawzięcie i dość głośno dyskutowali w przy blatach kuchennych . Coś się stało i mam nieodparte wrażenie , że to nie byle co…

- Styles, Alexis  jesteście  wreszcie ! – krzyknął do nas Louis jednocześnie gestem przywołując nas do siebie .

Młodsi gwałtownie się odwrócili , ich wzrok spoczął na przywódcy , wszyscy z niecierpliwością czekali na to co się będzie działo dalej . Miałam coraz gorsze przeczucia.

- Co się tutaj dzieje ? – Harry zadał to pytanie niezadowolonym tonem nerwowo się rozglądając.

- Uciekli – odpowiedziała Em drżącym głosem – Brandon , Hugh , Brooklyn i Jade uciekli .

- Co kur*a?! Czy ich poje**ło?! – Harry w jednej , krótkiej wypowiedzi użył dwóch przekleństw ..on już nie był niezadowolony tylko porządnie wkurzony – Czy ci debile chcą , żebyśmy wszyscy poszli za karaty , a dzieciaki do domów opieki ?! Co im pierd**nęło ?!

- Harry spokojnie – odezwała się Paula – nikt z nas nie wie czemu , ale musimy teraz szybko iść ich znaleźć

za nim władują w kłopoty siebie i nas wszystkich .

- Czekajcie … - powiedziałam cicho , nie chciałam się wtrącać , ale na coś wpadłam – Brandon zawsze uciekła , a Aston to jego przyjaciel , więc pewnie poszli razem – zauważyłam – a Brook i Jade ? Nie sądzicie , że to dwie  różne sprawy ? Dziewczyny raczej nie wyruszyłby z chłopcami na poszukiwania Melanie .

- Ona ma rację – stwierdził Liam z lekkim podziwem – będziemy musieli się rozdzielić .

- Ugh … dobra – zgodził się szef – ja , Zayn i Niall pojedziemy szukać dziewczyn , a Liam i Louis dzieciaków – zarządził .

- A my ? – zapytała Sharon.

- Wy zostaniecie tutaj i będziecie pilnować , żeby już nikt więcej nie wyszedł  i tak jest już zbyt wiele naszych na zewnąrz– odpowiedział, następnie zwrócił się do mnie – wrócę jak najszybciej – pocałował mnie w usta , a następnie odwrócił się i razem z resztą chłopaków ruszył ku wyjściu.

- Uważaj na siebie ! – krzyknęłam jeszcze za nim zdążyły zamknąć się za nimi drzwi.

_____________________________________________________________________________

No , więc mam nadzieję , że wam się podoba ^^ I przepraszam , że wczoraj nic nie dodałam , ale wróciłam późno + plus jestem masakrycznie zakatarzona i przyznam szczerzę , że też mi się nie za bardzo chciało . Więc jeszcze raz przepraszam <3

WAŻNE (przynajmniej dla mnie)

Chcę zrobić mały eksperymencie , więc jeśli macie tt to byłabym bardzo wdzięczna , gdybyście tweetnęły link bloga ,nie musicie nic pisać , no chyba , że chcecie ; Chcę po prostu zobaczyć ile osób z tt traci na czytanie tego czas ;D Ale pamiętajcie ,nic na siłę ,nie chcesz ,nie musisz:* KOCHAM WAS!<3

20 KOMENTARZY = NOWY ROZDZIAŁ JUTRO <3