Another world

Rozdział 12.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

                                                                 (Paula)

Dziewczyna mieszała gorąco ciecz powoli, starając się , żeby srebrna łyżeczka nie uderzała o ścianki białej filiżanki. Herbata od zawsze była jej ulubioną używką , potrafiła czasami wypić pięć kubków jednego dnia , teraz nie była w stanie nawet upić jednego łyka. Zachowywała się tak jakby całkowicie się wyłączyła , jakby była w jakimś innym świecie . Była przerażona faktem, że Harry wyszedł na powierzchnię , to on się zawsze o nią martwił , to on o nią dbał i pilnował, żeby nic jej się nie stało , a ona mogła jedynie się martwić … bo w końcu nie miała na tyle siły , ani odwagi , żeby móc iść za nim i chronić go na każdym krokuwewnętrzne   nawet jeśli bardzo by tego chciała. On był najlepszy ze wszystkich ,nigdy go jeszcze nie złapali, choćby wychodził w najmniej bezpiecznym momencie wracał najwyżej z zadrapaniem . A ona mimo , że była tutaj krótko dobrze o tym wiedziała , jednak kochała go tak bardzo , że nie potrafił się nie martwić …

- Alexis nie denerwuj się – odezwała się Emila i położyła dłoń na jej ramieniu – Poradzą sobie , zobaczysz najpóźniej jutro wieczorem będą w domu cali i zdrowi – zapewniała ją , choć żadna z nas tak naprawdę nie miała zielonego pojęcia jak tym razem wszystko się potoczy wolałyśmy ,jednak jej o tym nie wspominać.

- Wiem , ale ja …ja po prostu …ugh… wiecie o co mi chodzi … – powiedziała płaczliwym głosem .

- Skarbie same to przeżywałyśmy to jak nasi chłopcy pierwszy raz wychodzili – uśmiechnęłam się – musisz po prostu wmawiać sobie , że wróci cały i zdrowy jak byś była tego pewna – poradziłam jej – tak będzie ci łatwiej.

- Spróbuję – westchnęła odgarniając włosy , które opadły jej na oczy – Nie sądziłam , że zwykła rozłąka może aż tak boleć – zadrwiła wciąż mieszając herbatę – w sumie to zabawne , praktycznie znamy się miesiąc , a ja nie mogę wytrzymać bez niego dnia –po mimo ironii wyczuwalnej w jej głosie dobrze wiedziałam , że tak naprawdę w środku się rozpada, Harry był dla niej kimś więcej niż tylko chłopakiem, on był jej całym światem.

- Wiesz cztery lata temu też tak było –przypomniała Sharon – oboje twierdziliście , że dzień bez spotkań to dzień stracony, pamiętam jak kiedyś okłamywałyśmy twoich rodziców ,że jesteś z nami , a tak naprawdę  pojechałaś ze Styles’em gdzieś na motorze – wspomnieniami chciała ją rozweselić, w przypadku Alex była to dość dobra taktyka , ja i Em postanowiłyśmy dołączyć.

- Albo wtedy, gdy obściskiwaliście się za szkołą na przerwie , a my stałyśmy z resztą chłopaków na czatach , żeby nie przyłapał was nauczyciel – śmiałam się – jak ja się wtedy stresowałam , ale pamiętam też , że strasznie ci zazdrościłyśmy tego, że Harry cię tak całuje , dotyka i w ogóle, inni chłopcy ze szkoły nawet bali się na ciebie spojrzeć , żeby nie podpaść twojemu chłopakowi – chyba działało , na twarzy przyjaciółki powoli zaczynał pojawiać się uśmiech .

- I tak najlepsze było jak ich w końcu przyłapali w łazience – odezwała się Em – błagaliście dyrektorkę , żeby nie zadzwoniła do waszych rodziców , udało wam się ją przekonać , ale i tak tydzień siedzieliście  w kozie.

- Co my takiego robiliśmy? – zapytała Alexis z udawanym przerażeniem – za całowanie się dostaliśmy karę?

- No właśnie wy się nie do końca całowaliście –wyjaśniłam nie mogąc powstrzymać się od śmiechu – ale nie martw się do niczego w końcu nie doszło.

-Ufff… - odetchnęła z ulgą – ej , a tak odbiegając na chwilę od tematu to chyba wymyśliłam , gdzie może być Brook i Jade …

- Co?! – zapytałyśmy wszystkie trzy na raz.

- Bo patrzcie – zaczęła tłumaczyć – wychodzi na to , że ta cała ciąża to nie jest wina ,jeśli można to tak nazwać, Harry’ego ,prawda? Wydaje mi się , że Brooklyn wie kim jest ojciec jej dziecka , a skoro zdążyła się zorientować , że ze Styles’em nie stworzą idealnej rodziny to może poszła  do tego prawdziwego …

 Po tym co usłyszałam z ust dziewczyny dosłownie opadła mi szczęka , to było genialne ! I przecież takie przewidywalne ,dlaczego nikt z nas na to wcześniej nie wpadł ?...

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Pożegnałam się z przyjaciółkami i wróciłam do sypialni , którą dzieliłam z Harry’m . Podczas rozmowy z dziewczynami na jakiś czas udało mi się przestać tak intensywnie martwić i choć trochę wyluzować , jednak teraz , gdy byłam już sama uderzyła mnie fala zmartwień.

Co jeśli go złapią?

Co jeśli ktoś ich napadnie?

Co jeśli wda się w jakąś bójkę z włóczącymi się po całym mieście gangami?

Co jeśli będzie miał wypadek ?

Co jeśli ….

STOP! Pamiętaj o czym ci powiedziała Paula :Musisz wciąż wmawiać sobie, że wróci cały i zdrowy. Żeby to było jeszcze takie łatwe. W zamartwianiu się i użalaniu się byłam prawdziwą mistrzynią , w zasadzie nie wiem czemu , ale odkąd pamiętam potrafiłam się przejmować nawet najmniejszą głupotą . Albo płakałam o to , że jestem brzydka , albo o to , że nikt mnie nie lubi w nowej szkole , a czasem nawet i o to , że ktoś zabrał coś bez mojego pozwolenia . No cóż okres dojrzewania przechodziłam dość burzliwie , dopiero potem nauczyłam się zakładać maskę , gdy coś mnie trapiło , wtedy też zaczęła się ta okropna historia , którą jakimś cudem udało mi się zakończyć . Przestałam rozmawiać z mamą , odcięłam się od siostry , odcięłam się od całego świata , w szkole twierdzili , że jestem jedynie ciałem , a nie duchem , ponieważ  jako jedyna zawsze milczałam , jednak oni nie zdawali sobie sprawy , że nie miałam się czym pochwalić . Dlatego mnie nie lubili , szydzili , wyśmiewali , zdarzało się nawet , że zostałam ochrzczona jako „Niemowa”  i tak już zostało do końca liceum . A ja z maską obojętności na twarzy utrzymywałam ich w tym przekonaniu nie pozwalając sobie na otworzenie się przed nikim.

Położyłam się na łóżka i wbiłam wzrok w szarzejący sufit. Kochałam to miejsce , ten pokój ,  porozwalane kartki i zeszyty po calutkim biurku, ubrania rzucone w kąt, skrzypnięcie drzwi , pościel i  poduszki przesiąknięte zapachem Styles’a , komodę , na której stało zdjęcie z dzieciństwa Harry’ego i Gemma’y  i tą atmosferę , która zawsze panowała w pomieszczeniu , przeszywał je spokój. Czułam się tu bezpiecznie , poza tym przeżyłam tu tyle pięknych chwil, a także można powiedzieć , że właśnie tutaj najwięcej się o sobie dowiedziałam , bo to przecież na tym łóżku  Harry opowiedział mi o tym co matka tak długo przede mną ukrywała. Gdyby nie chłopak wciąż żyłabym w tej głupiej nieświadomości … Tak bardzo bym chciała być teraz przy nim , móc się do niego przytulić , wplątać dłonie w jego bujne  loki i trzymać go już zawsze przy sobie , tak bym mogła mieć pewność, że zawsze będzie bezpieczny. Jeżeli nie wróci , to nie wiem co sobie zrobię …

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

                                                         (Harry)

- Dobra idziemy , tylko powoli – rozkazałem , ja ,Zayn i Niall ukrywaliśmy przez dobre pół godziny między

budynkami czekając aż policja patrolującą tą okolicę odjedzie , na nasze nieszczęście trwało to zdecydowanie zbyt długo , straciliśmy sporo czasu – pamiętajcie musimy wtopić się w tłum – ostrzegłem ich.

- Styles spokojnie to nie jest nasza pierwsza akcja , pamiętamy co  i jak – zapewnił mnie Malik.

- Wiem , wiem – machnąłem ręką nie zwracając na niego większej uwagi  - chodźcie .

Chwilę później szliśmy już chodnikiem starając się dopasować do tego normalnego obrazka . Południe ,  ludzie wracają z pracy , studenci z wykładów , dzieciaki ze szkoły , to było takie zwyczajne , że aż nudne. Nasza trójka całkowicie tutaj nie pasowała , my byliśmy zbiegami , uciekaliśmy przed szukającą nas od wielu lat rodziną i na dodatek prowadziliśmy nielegalny „dom dziecka” ,gdyby ktoś zechciał nas sprawdzić spędzilibyśmy sporo czasu za kratkami . Teraz jednak nie mogłem zaprzątać sobie tym głowy , musiałem się dobrze zastanowić gdzie Jade i Brook mogły się udać za nim będzie zbyt późno , w przypadku osób z naszego „domu” wystarczyło tak naprawdę jedno nie odpowienie słowo do nieodpowiedniej osoby  mogło zaważyć o przyszłości wszystkich , trzydziestu „naszych”. Na dodatek jeszcze Aston i Brandon znów  postanowili wybrać się na te cholerne poszukiwania Melanie co było kolejnym problemem .

No i było coś jeszcze , ale  właściwie to nie był problem tylko mój osobisty wymysł. Alexis.  Nie wiem czemu , ale tak bardzo bolał mnie fakt , że musiałem ją zostawić , wiedziałem , że nie jest dzieckiem i da sobie beze mnie radę , ale to było silniejsze ode mnie. Nie mogłem przestać zastanawiać się nad tym co teraz robi , czy jest smutna  z powodu mojego uczestnictwa w tej akcji ? Czy może spokojna , bo wie , że sobie poradzę ? Chciałbym móc jakoś się z nią skontaktować , no , ale nie mieliśmy nawet głupiej komórki  , ponieważ woleliśmy nie ryzykować namierzeniem nas przez nie…

- Harry, Harry … - głos Niall wyrwał mnie z rozmyślań – patrz – wskazał na dwie, wysokie dziewczyny wyglądające zupełnie jak te , których szukaliśmy . Wchodziły do dużego budynku kilka metrów dalej – idziemy?

- Nie – pokręciłem głową – to byłoby zbyt niebezpieczne to jakaś korporacja , poczekamy aż wyjdą …

_______________________________________________________________________________

 Mam nadzieję , że się podoba ^^ I SMUTNA WIADOMOŚĆ ;C JUTRO NIE BĘDZIE ROZDZIAŁU , PONIEWAŻ ZNÓW MNIE NIE BĘDZIE DO PÓŹNA W DOMU ;CC PRZEPRASZAM KOCHANE <3 LOVE YOU ALL <3

20 KOMNETARZY = NOWY ROZDZIAŁ WE WTOREK <3