Two Years

Rozdział 19.

                                                       ~Oczami Julii~

Otworzyłam oczy , zamrugałam kilka razy . Pierwsze co rzuciło mi się w oczy to zapłakany Harry siedzący   stojącą tuż obok .

po mojej prawej stronie i kurczowo trzymający moją dłoń . Rozejrzałam się po białym pokoju . Biała pościel na łóżku , białe ściany i biała rama dużego okna. Usłyszałam ciche pikanie urządzeń stojących przy łóżku , zobaczyłam kroplówkę

W jednej chwili zobaczyłam to wszystko czego tak bardzo chciałam uniknąć przez ostanie chwile mojego życia . Szpital . Moja największa zmora .

W mojej głowie pojawiło się wiele pytań , na które nie znałam odpowiedzi :

Dlaczego tu jestem ?

Co się stało ?

Dlaczego Harry płakał ?

To trzy najważniejsze pytania .

Mój wzrok skupił się na Harrym . Przebadałam wzrokiem jego twarz. Pod oczami miał sine kręgi jakby nie spał przez całą noc , na czerwonych policzkach ślady po łzach i przekrwione oczy . Jak długo byłam nieprzytomna ?

- Harry co się stało ? – zapytałam lekko zachrypłym głosem  , oczy chłopaka w tej chwili zabłysły radością , a na jego twarzy pojawił się uśmiech .

- Pokłóciłaś się z Taylor i ona cię przewróciła , uderzyłaś się w głowę – wyjaśnił mi .

- To pamiętam – w mojej pamięci pozostał ten jakże istotny szczegół -  ale dlaczego jestem w szpitalu ? – po tym pytaniu twarz Stylesa zmieniła wyraz , wyglądał tak jakby zastanawiał się co mi odpowiedzieć.

- Bo  eh …. Gdy uderzyłaś się w głowę to straciłaś trochę za dużo krwi niż powinnaś , więc karetka zabrała cię do szpitala  , zrobili ci badania i… wyszło im , że przez twoją chorobę i przez to całe uderzenie mogą być jakieś komplikacje z ciążą , dlatego na razie musisz być na obserwacji – wytłumaczył mi wszystko.

- Jak długo byłam  nieprzytomna ?

- Trzy dni – odpowiedział – ale proszę kochanie nie denerwuj się , lekarz powiedział , że jak się obudzisz to będę mógł zabrać cię do domu – na jego twarzy ponownie pojawił się uśmiech – tyle , że teraz będziesz musiała być pod stałą opieką lekarza .

- Super – powiedziałam sarkastycznie – tak bardzo chciałam uciec od szpitala , że w końcu do niego trafiłam i będę musiała tu dość często bywać .

Harry wstał z taboretu , na którym siedział i mocno mnie do siebie przytulił , nie był to zwyczajny uścisk , było on pełen czułości i miłości , której tak bardzo teraz potrzebowałam . Hazz następnie pocałował mnie w usta i usiadł obok mnie na łóżku.

- Harry , a czy ty przez te trzy dni spałeś ? – zapytałam , Harry wyglądał trochę jak zombie .

- Yyy … - odwrócił ode mnie wzrok.

- Harry ! – powiedziałam stanowczo – ile razy na ten temat rozmawialiśmy ? Jeśli mi się coś dzieje to nie znaczy , że masz zaniedbywać siebie !

- Przepraszam – spuścił głowę w dół .

- Kochanie ja naprawdę jestem w stanie zrozumieć , że się o mnie martwisz , ale ty musisz zrozumieć , że ja martwię się o ciebie ,pamiętaj , że to ty będziesz musiał się w niedalekiej przyszłości zajmować naszym dzieckiem  - przypomniałam mu – przecież nie będziesz mógł się załamywać , ani popadać w otępienie mając na wychowaniu małe dziecko – pogłaskałam go delikatnie po policzku , a on westchnął cicho .

- Wiem , ale nie umiem na tym zapanować , jeśli coś ci się dzieję nie potrafię skupić się na niczym innym poza tobą … - chłopak miał minę skarconego szczeniaka  .

To była już , któraś z kolei nasza rozmowa o moim odejściu , ale Harry prawie za każdym razem odpowiadał mi to samo . Dla naszego dobra postanowiłam zmienić temat .

- Hazz , a jak rozmowa z Modest ? – zapytałam .

- Opowiem ci jak już będziemy w domu – odpowiedział .

W tej samej chwili do pomieszczenia wszedł lekarz , Harry zeskoczył z mojego łóżka i stanął obok . Doktor podszedł do mnie i uśmiechnął się przyjaźnie .

- Widzę , że już się lepiej pani czuje – siwy mężczyzna podszedł do kroplówki i zaczął coś sprawdzać – Myślę , że może pan zabrać narzeczoną do domu – zwrócił się do Harrego -  a pani – odwrócił się z powrotem do mnie – ma się nie przemęczać , najlepiej bardzo dużo odpoczywać  i widzimy się za tydzień na kontroli – na jego twarzy znowu pojawił się uśmiech – zaraz przyślę pielęgniarkę , żeby odłączyła panią od kroplówki i tych innych sprzętów – po tych słowach wyszedł zamykając za sobą drzwi.

Przeniosłam wzrok na Harrego , który opierał się o ścianę , na jego twarzy  od dłuższego czasu malował się szeroki uśmiech .

- Z czego tak się cieszysz ? – zapytałam .

- Że wracasz do domu – odpowiedział radosnym głosem .

                                                   ~Oczami Harrego~

Kilka godzin później . Ja i Julka byliśmy już w domu . Moja ukochana poszła się  wziąć prysznic , a ja próbowałem przygotować dla coś do jedzenia . Jednak nie bardzo mogłem się skupić na tym co robię , bo ciągle  myślałem nad tym jak powiedzieć Julce o rozmowie z Modest . Nie mogę powiedzieć , że jestem z tego spotkania zadowolony , miałem nadzieję , że będą trochę bardziej tolerancyjni . Ale no cóż w końcu mogło być gorzej .

Do kuchni weszła Julka , była ubrana w niebieską piżamę ,  a na ramiona miała zarzucony granatowy

szlafrok . Dziewczyna podeszła do mnie i przytuliła się , objąłem ją ramieniem , a ona zamknęła oczy.

- Kocham cię – powiedziała nie otwierając oczu.

- Ja ciebie też – pocałowałem ją w czubek głowy .

- A jak z tą rozmową z Modest ? – zapytała po krótkiej chwili.

-  Zaraz ci opowiem wszystko tylko skończę robić kolacje – odpowiedziałem i zamieszałem makron , który podsmażałem razem z warzywami .

Julka odsunęła się ode mnie i poszła usiąść przy stole . Parę minut później postawiłem przed nią talerz pełen jedzenia i usiadłem naprzeciwko niej . Ona nawet nie podniosła widelca , tylko patrzyła się na mnie  z zniecierpliwieniem w oczach .

- No dobra – powiedziałem w końcu – na tej rozmowie z Modest – zacząłem – było hm… jakby to powiedzieć … niezbyt przyjemnie . Wypytywali się o wszystko bardzo szczegółowo , o to jak się poznaliśmy , jak długo jesteśmy ze  sobą , o ciebie … nie powiedziałem im o chorobie , jeszcze … - urwałem na chwilę – i … oni chcą się z tobą spotkać .

- O to spoko – powiedziała z uśmiechem na ustach i wbiła widelec w makron .

- Spoko ? –zapytałem zdziwiony .

- No spoko – powtórzyła śmiejąc się -  myślałam , że zabronią nam się spotykać , albo tobie każą chodzić z jakąś dziunią , ale skoro chcą ze mną pogadać to chyba to nie jest zły znak .

- Pewnie masz racje – uśmiechnąłem się i zająłem się jedzeniem .

Nie potrafię zrozumieć , dlaczego ona z taką łatwością podchodziła do tej rozmowy . Jak ja miałem z nimi rozmawiać to strasznie się stresowałem mimo tego , że znam już ich parę lat , a ona ma opowiadać o sobie jakimś obcym ludziom , od których tak naprawdę zależy czy będziemy mogli być razem  , odpowiada po prostu – spoko . Z dnia na dzień ta dziewczyna zadziwia mnie coraz bardziej ...

________________________________________________________________________

Czytacie = komentujecie <3