Two Years

Rozdział 33.

                                                      ~Oczami Harrego~

Minęły dwa tygodnie , a z Julką z dnia na dzień było coraz gorzej , już praktycznie nie wychodziła z domu ,

nie miała siły do wykonywania prostych czynności , a na dodatek był zła na siebie , że nie może mi w niczym pomagać . Ja miałem ogromne wyrzuty sumienia , że nie mogę nic z tym zrobić , żeby zatrzymać ją przy sobie , ale przecież nie mogłem .

W  tej chwili wszedłem do naszej sypialni , od niedawna stało tam dość duże lustro przed , którym stała Julka , przez te kilka tygodni bardzo się zmieniła . Była strasznie chuda , jej twarz zmarniała, głos cichł , wszystko było inne , prócz tego uśmiechu , który nie znikał z jej twarzy i iskierek , które lśniły niczym gwiazdy w jej błękitnych oczach .

Powoli podszedłem do niej od tyłu i objąłem ją w pasie, nie reagowała , stała jak wcześniej wpatrzona w nasze odbicie , jednak po chwili się odwrócił i oparła głowę o moje ramię .

- Harry mogę cię o coś prosić ?

- O wszystko – odpowiedziałem jej uśmiechając się .

- Zróbmy to dzisiaj – powiedziała poważnym tonem , podniosła głowę i spojrzała mi prosto w oczy, byłem trochę zdziwiony -  mam przeczucie , że jutro może być już za późno…

- Dlaczego ? – zapytałem , nie potrafiłem powiedzieć nic innego , bo dosłownie mnie zatkało .

- Harry i ty i ja dobrze wiemy , że ze mną jest coraz gorzej , i że nie ma już ratunku , a ja czuję , że to się stanie jutro … - powiedziała , zaskakiwało mnie to z jakim spokojem potrafiła mówić o własnej śmierci – chcę tą ostatnią noc spędzić z tobą , być jak najbliżej , poczuć cię tak jak za pierwszym razem – odgarnęła jeden z moich loków , który opadł na moje czoło , po czym czule pocałowała mnie w usta , zacisnąłem zęby , bo czułem ,że zaraz polecą mi łzy z oczu – ej , kochanie nie płacz – uśmiechnęła się i objęła dłońmi moją twarz – wszystko będzie dobrze , przecież świat się nie kończy .

- Mój tak – powiedziałem i już nie potrafiąc się powstrzymać uroniłem łzę , którą moja ukochana szybko otarła – wiesz co … - przypomniałem coś sobie – nie spełniłem wszystkich twoich marzeń ….

- Haha – zaśmiał się uroczo – wystarczy to , że spełniłeś 3 najważniejsze , w sumie to wystarczyłoby mi nawet to , gdybyś tylko był przy mnie , jestem najszczęśliwszą dziewczyną na  świecie – uśmiechnęła się – kocham cię – powiedział, a te dwa słowa brzmiały tak szczerze .

- Ja ciebie też – wbiłem się w jej usta.

Właśnie wtedy usłyszeliśmy jak ktoś puka do drzwi, oderwaliśmy się od siebie , a Julka powiedziała radosnym głosem :

- Goście przyszli !

Tak , dzisiaj Jula zaprosiła naszych przyjaciół , żeby się z nimi pożegnać , nie wiem czy to dobry pomysł , ale nalegała tak bardzo , że nie śmiałem jej odmówić .

                                                           ~Oczami Julii~

Wszyscy siedzieli na dole w salonie , śmiali się , rozmawiali itp. , ja i Paula ulotniłyśmy się na górę , ona jest

dla mnie jak siostra , dlatego z nią chcę pożegnać się indywidualnie . Siedziałyśmy na balkonie oparte o białą ścianę i wpatrywałyśmy się w przechodzących przez ulicę ludzi .

- Paula wiesz , że ja już za niedługo odejdę ? – zapytałam i spojrzałam na nią .

Przyjaciółka popatrzyła na mnie ze smutkiem w oczach i potwierdzająco kiwnęła głową  , zamrugała parę razy , po czym spojrzała w moją stronę , uśmiechnęłam się .

- Ale wiesz , że zawsze będę nad tobą czuwać? – mój uśmiech był szerszy .

- Wiem – odpowiedziała cichym i drżącym głosem .

- Paulinka proszę nie płacz mi tu – powiedziałam , naprawdę nie chciałam , żeby płakał – chcę , żebyś zapamiętała mnie uśmiechniętą , a jak ty zaczniesz płakać to ja też się poryczę .

- Spróbuję – zaśmiała się – wiesz , że zawsze będziesz dla mnie jak siostra ?

- A wiesz , że ty dla mnie też ?

Obie wybuchłyśmy śmiechem , jak gdyby nigdy nic , zachowywałyśmy się tak jak zawsze i to mnie cieszyło . Paula jest dla mnie kimś więcej niż przyjaciółką , jest siostrą , ona zawsze była ze mną bez względu na to co by się działo ,potrafiła zrezygnować z czegoś tylko po to , żeby się ze mną spotkać czy pogadać , miałam do niej pełne zaufanie , więc prośby typu „ Nie mów nikomu” w naszej przyjaźni były niepotrzebne . Kocham ją jak rodzinę , żałuję tylko , że nigdy nie będę w stanie odwdzięczyć się jej za to wszystko co dla mnie zrobiło , ona jest wyjątkowa , nie wiem czy można mieć lepszą przyjaciółkę od niej , nie sądzę , żeby na świecie znalazła się druga taka osoba jak ona .

- Mogę cię o coś prosić ? –zapytałam po krótkiej chwili ciszy .

- Pewnie .

- Zaopiekujesz się moją córką ? – zapytałam – wierzę w to , że Harry sobie poradzi , ale , gdyby jednak coś się miało stać … - nie zdążyłam dokończyć , bo mi przerwała .

- Będę ją traktować jak własną córkę – uśmiechnęła się do mnie po czym przytuliła mnie – dziękuję .

- Za co ? – zapytałam zdziwiona .

- Za to , że zawsze ze mną byłaś !

                                                                      ***

- Gotowa ? – zapytał Harry obejmując mnie i przyciągając jak najbliżej siebie .

- Zawsze –zaśmiałam się – ale pamiętaj noc jest długa , więc nie oszczędzaj , ani mnie , ani siebie .

- Uwierz mi nie mam zamiaru – Harry podniósł mnie po czym zaniósł na łóżko .

- Obiecuję ci , że dzisiejsze nocy nigdy nie zapomnisz ! 

__________________________________________________________________________________

Przepraszam nie wyszedł mi ;c Ale się starałam ;/

 A jak pewnie zdajecie sobie sprawę to opowiadanie się kończy , ale się nie martwcie , bo  nowe jest już w trakcie tworzenia i mam nadzieję , że wam się spodoba :) A co do ostatniego pytania od This is us to zapomniałam dopisać , że Paula również będzie tam ze mną , choć nie ma tak naprawdę na imię , ale jest tak samo wspaniała jak w opowiadaniu ! 

10 KOMENTARZY = NOWY ROZDZIAŁ <3

PS

Jak czytałam ostatnie komentarze to się popłakałam <3 Dziękuję xoxo