Another World

Rozdział 23.

Minął jeden dzień , drugi , trzeci , czwarty , a ja wciąż tkwiłam zamknięta w szpitalnej sali.  Przestałam się odzywać, jeść , tak naprawdę jedyne co utrzymywało mnie przy życiu to kroplówka i środki uspokajające , od których powoli zaczynałam się uzależniać. Codziennie budziłam się z nadzieją , że to właśnie dziś moja mama otworzy drzwi, wejdzie do środka i powie , że mogę się spotkać z Harry’m , jednak póki co kończyło się tylko na nadziei .

- Alexis  może powinnaś sobie odpuścić – powiedziała , któregoś dnia moja rodzicielka – może tak będzie lepiej …

- Nie odpuszcza się ludzi , których się kocha – odpowiedziałam i przekręciłam się na drugi bok , jednocześnie odwracając się do niej tyłem – Ale ty przecież nie wiesz jak to jest… nawet się nie przejęłaś jak tata wtedy wyjechał , a potem nie wrócił …  ja nie mam zamiaru stracić jedynej osoby , który mnie naprawdę kocha.

Na tym rozmowa się skończyła , a do żadnej innej już nie doszło. O dziwo nie miałam nawet poczucia winy , nie przeszkadzało mi , że obrażam własną matkę  czy obcych ludzi , wszyscy byli siebie warci . Potrafili powiedzieć mi , że zabiorą mnie do ukochanego tylko po to, żebym zgodziła się wziąć lekki lub pójść na badania , a później mówili „ plany się zmieniły” . Słyszałam jak potem śmieją się na korytarzu , uważali mnie za zwykłą wariatkę , która zakochała się w kryminaliście.  Ludzie zawsze oceniają książkę po okładce nawet nie próbując poznać zapisanej w niej historii. Ciekawa jestem czy , gdyby wiedzieli , że wariatka była molestowana i tak naprawdę nie wiedziała nic o swoim życiu , a kryminalista  był zmuszany do przestępstw i  na zabój zakochany w dziewczynie z przeszłości, to czy mówiliby o nas w ten sam sposób? Z odrazą , irytacją i oburzeniem.

                                                                                ***

-Alexis ! Alexis ! Wstawaj ! – krzyk matki wyrwał mnie ze snu.

- Co się stało ? – zapytałam przecierając zaspane oczy .

- Udało się ! Pozwolili ci się spotkać z tym chłopakiem ! –mówiła szczęśliwym i dumnym głosem .

- O nie , nie dam znów się nabrać – mruknęłam naciągając  białą kołdrę na głowę – pewnie znowu chcesz tylko mnie zaciągnąć na badania !

- Nie , Kochanie tym razem to prawda –jednym ruchem odkryła mnie – wstawaj musimy jechać .

Przez dłuższą chwilę wpatrywałam się w nią zastanawiając się czy , aby to nie jest kolejny przekręt . Po tych wszystkich kłamstwach , którymi wcześniej byłam obsypywana trudno było mi uwierzyć w jej słowa .

- Wiem , że nigdy nie zasługiwałam na miano najlepszej mamy i nie dziwię się, że mi nie wierzysz , ale naprawdę cię nie oszukuje – uśmiechnęła się lekko – nie sądzę, żeby on był odpowiednią partią dla ciebie , ale skoro ty uważasz , że jest dla ciebie dobry to ja nie mam zamiaru się kłócić .

- Dziękuję – powiedziałam i po raz pierwszy od śmierci taty przytuliłam się do niej.

W tej chwili czułam się tak jakby odzyskała swoją mamę , tą kochającą osobę , której zawsze potrzebowałam , choć nigdy szczerze się do tego nie przyznałam.

                                                                             ***

Prowadziło nas dwóch funkcjonariuszy policji , ciemny korytarz  pełen różnorodnych drzwi wydawał  się nie mieć końca. Byłam trochę zdenerwowana , tak bardzo chciałam zobaczyć się ze Styles’em , że teraz , gdy brakowało zaledwie kilku minut , żeby to pragnienie się spełniło czułam jak żołądek podchodzi mi do gardła .

- Jesteśmy na miejscu – powiedziała policjanta , gdy stanęliśmy przed zakratowanymi drzwiami .

Wzrokiem uciekłam w kierunku mamy , spojrzałam na nią niepewnie .

- Wszystko będzie dobrze – szepnęła i pogłaskała mnie po policzku – poczekam tutaj , masz całą godzinę  tylko z nim , wykorzystaj ją dobrze.

Uśmiechnęłam się do niej, po czym zwróciłam się w stronę otwartych już drzwi. Nie zastanawiając się , ani chwilę dłużej przekroczyłam  próg i znalazłam się w niewielkim pomieszczeniu. W kącie stało dwóch strażników, a dokładnie naprzeciwko mnie stał On. Podbiegłam do niego i nie zwracając większej uwagi na to , że drzwi wciąż są otwarte i wszyscy nas obserwują rzuciłam mu się na szyję .

- Tak potwornie tęskniłam – odezwałam się wtulając się chłopaka , czułam jak moje serce bije z zawrotną prędkością , jak po moim policzku spływają łzy szczęścia , ja usta Harry’ego zostawiają pojedynczy pocałunek na mojej szyi.

- Jakim cudem udało ci się spotkać z mordercą? – zapytał z charakterystyczną ironią nie wypuszczając mnie objęć.

- Ktoś kto wcześniej nas rozdzielił postanowił nas połączyć – wyjaśniłam .

- Wiesz , że to może być nasze ostatnie spotkanie Księżniczko ?

- Co ?! Nawet tak nie mów ! – krzyknęłam i odsunęłam się od niego kawałek – Zrobię wszystko , żeby cię stąd wydostać , zobaczysz !

- Ale ja zasłużyłem , żeby tutaj trafić dobrze o tym wiesz –westchnął i złapał mnie za ręce i przyciągnął z powrotem do siebie – Kocham cię i chcę spędzić z  tobą każdy dzień mojego życia ,ale … - westchnął – ale muszę zapłacić za swoją głupotę .

- To nie była głupota Harry ! Oboje dobrze wiemy, że gdybyś tego nie zrobił  Blackersi już dawno by mnie załatwili – przypomniałam mu , szczerze mówiąc miałam nadzieję , że policjanci słyszeli naszą rozmowę , może będzie to miało jakiś wpływ na wyrok – czasem jeden grzech nic nie waży , gdy popełni się go w obronie tych , których się kocha…

Zamilkł. Dobrze wiedział , że nie odpuszczę i  zrobię wszystko , żebyśmy mogli być razem choćbym sama miała trafić za kratki. Nachylił się i pocałował mnie w czoło .

- Nie wiem czym sobie zasłużyłem na taki skarb …

_____________________________________________________________________________

Obiecuję , że od piątku rozdziały będą dłuższe <3 Love you all <3

20 KOMENTARZY = W PIĄTEK NOWY ROZDZIAŁ <3