Another world

Rozdział 30.

Czasem zdarza się , że życie płata nam figle, wpędza nas z jednych kłopotów w drugie . Zdarza się , że te drugie problemy pomagają rozwiązać te pierwsze , jednak częściej jest tak , że komplikują wszystko jeszcze bardziej niż było.  Wtedy zadajemy sobie pytanie – Czy może być jeszcze gorzej?

W moim przypadku odpowiedź jest zawsze identyczna – TAK.

Ciąża – dla większości kobiet , nawet w tak młodym wieku jakim ja jestem to najwspanialsza rzecz na świecie.

Dziecko – dowód miłości dwojga ludzi .

Tak powinno to wszystko wyglądać , powinnam być szczęśliwa , powinnam się wzruszyć , powinnam pobiec do Harry’ego i przekazać mu tą radosną wiadomość. Ale zamiast tego stałam jak wryta w podłogę i po raz dziesiąty czytałam  z niedowierzeniem to samo zdanie informujące o moim rzekomym zajściu w ciążę. Może dlatego , że się bałam ? Czego ? Reakcji Harry’ego czy zachowania Tony’ego wobec zaistniałej sytuacji? A może po prostu miałam nadzieję , że stojący przede mną mężczyzna zaraz krzyknie „Żartowałem!” i wszystko wróci do względnej normy ?

- A więc ? – zapytał czarnowłosy – mam iść  czy sama to z nim załatwisz ?

- Ja..ja pójdę – odezwałam się głośno przełykając ślinę – tylko mam do ciebie pytanie … co ty z robisz w tym wypadku ?

- Masz na myśli to czy pozwolę wam obojgu opuścić moje miasto i w spokoju wychować  dzieciaka ? – zaśmiał się chytro – to się jeszcze okaże…

- To znaczy ? – naprawdę zależało mi na konkretnej odpowiedzi , jednak tajemnice i niepewność były u Black’a standardem .

- Dowiesz się w swoim czasie , a teraz idź do Styles’a , jestem ciekaw jego reakcji – wskazał dłonią drzwi prowadzące do pokoju mojego ukochanego.

Bez słowa ruszyłam w stronę pomieszczenia . Otworzyłam drzwi , w prawej ręce ściskałam dokument, który wcześniej podarował mi Black . Muszę mu to powiedzieć . Muszę mu to powiedzieć . Muszę mu to powiedzieć. Ale jak ? Mam tak po prostu rzucić – Cześć Skarbie chciałam ci tylko powiedzieć , że będziemy mieć dziecko ? A może zacząć jakiś temat , który zupełnie od tego odbiega , a to co istotne zostawić na sam koniec , gdy jego myśli już będą zajęte?

Serce biło mi tak szybko jakbym miała przekazać mu jakąś straszną wiadomość, ale przecież nikt nie umarł , ktoś się urodzi , to w końcu coś pięknego i radosnego … a mimo to ja nie potrafię się tym cieszyć.

Chłopak leżał na łóżku , wzrok miał wbity w sufit , wydawało się , że jest gdzieś daleko , w świecie bez zmartwień , w świecie , w którym jest szczęśliwy , w tym lepszy , INNYM ŚWIECIE. Nie zauważył , że weszłam , dopiero , gdy usiadłam obok niego na twardym materacu jego oczy zwróciły się w moją stronę, po mimo uśmiechu , który pojawił się na jego twarzy oczy były smutne . Zielone tęczówki , rozszerzone źrenice , które zwykły lśnić  iskierkami pewności siebie i nadziei dziś były …hm… jakby wygaszone .

- Właśnie zrozumiałem o co w tym wszystkim chodzi – powiedział nie siląc się na przywitanie – pamiętam jak przeczytałem kiedyś takie dwa zdania „Nierealna miłość w realnym świecie . Realna miłość w nierealnym świecie ”.

Nie byłam pewna czy go zrozumiałam , nie byłam pewna czy te zdania miały jakiś większy sens. Czekałam aż wyjaśni.

- Słuchaj … To jest tak jakby o nas. Nasza miłość nie jest możliwa w tym świecie , ale w naszym , tym wyobrażonym świecie moglibyśmy być szczęśliwi , tutaj nigdy nie będziemy … Może los po prostu nie chce , żebyśmy byli razem ?

- Nie mów tak – uśmiechnęłam się delikatnie , chyba sprawę z ciążą musimy , jednak odłożyć na koniec -  Gdyby los nie chciał , żebyśmy byli razem nie byłoby nas tu teraz.

- W niewoli u Black’a ? – prychnął ironicznie .

- Nie… gdyby los nie chciał, żebyśmy byli ze sobą nie uciekłabym z domu, ty nie znalazłbyś mnie zmarzniętej na ulicy , nie przypomniałabym sobie tego co nas łączyło po jednym pocałunku i nie zakochałabym się w tobie do szaleństwa – pogłaskałam go po policzku

Dziś nasze role się odwróciły , dziś to on był bezbronny i zagubiony , a ja starałam się zrobić wszystko , żeby był pewny , że wszystko będzie dobrze.

Po mojej głowie wciąż kręciło się to po co tu przyszłam , ale cały czas powstrzymywałam się przed wypowiedzeniem tych dwóch słów.

-„ Szukam cię - a gdy cię widzę, udaję, że cię nie widzę. Kocham cię - a gdy cię spotkam, udaję, że cię nie kocham.  Zginę przez ciebie - nim zginę, krzyknę, że ginę przypadkiem...” – zacytował – tak by właśnie było, gdybyś nie leżała wtedy na chodniku … Przepraszam , ale chyba po prostu boję się tego co będzie , już i tak jest źle , co będzie jeśli będzie jeszcze gorzej ? Nie chcę ci sprawiać więcej kłopotów.

Oj to się zdziwisz, pomyślałam .

Harry podniósł się i pocałował mnie w  policzek , to nie miał być namiętny pocałunek , to miał byś symbol. Coś w stylu zawsze będę cię chronił.

- Co zrobimy z Black’iem ? – zmieniłam temat .

- A jak idzie ci bycie obojętną ?

- Póki co moje zachowanie tylko lekko zszargało mu nerwy , bardziej wkurzył go fakt , że jestem w ciąży – odpowiedziałam.

- Przepraszam , ale czy możesz powtórzyć ? – chłopak był zszokowany .

Dopiero w tej chwili dotarło do mnie to jakie słowa wypłynęły z moich ust . Nie tak to miało być. Nie tak miałam mu to przekazać . Nie w takim momencie .

- Alexis … ja się przecież … - zaczął się jąkać , na jego policzkach pojawiły się rumieńce .

- Nie tłumacz się – westchnęłam .

- No czyli , jednak mamy kolejny problem – schował twarz w dłoniach – Boże czy my nie możemy mieć normalnego życia ?

- Przypuszczam , że odpowiedź brzmi  „ nie”.

Nagle drzwi się otworzyły , a do pomieszczenia wszedł Tony z dwoma członkami swojej świty.

- Laleczko będę wdzięczny jeśli zostawisz nas samych – odezwał się ciemnowłosy.

Objęłam twarz Styles’a dłońmi  i złożyłam na jego ustach namiętny pocałunek , następnie opuściłam pomieszczenie zostawiając dwóch największych wrogów samych.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

(Harry)

- Przyszedłem złożyć ci najserdeczniejsze gratulacje – głos Black’a był przesycony sarkazmem – to takie przykre , że to ja będę wychowywał twoje dziecko …

Wstałem z łóżka i stanąłem tuż przed nim.

- Chyba nie sądzisz , że ci na to pozwolę ? – zapytałem , ręce miałem zaciśnięte w pieści , jedyną rzeczą , która powstrzymywała mnie przed zaatakowaniem go był fakt , że to nie mnie się za to oberwie tylko Alex .

- Myślisz , że ja się ciebie boję? Mogę zrobić z twoją laseczką wszystko co mi się podoba , a ty i tak nie będziesz mieć na to wpływu – zaśmiał się – twoje i jej cierpienie będzie dla mnie czystą przyjemnością .

- Jeżeli tylko spróbujesz jej dotknąć …- popchnąłem go na ścianę znajdującą się tuż za nim – … albo chociaż na nią spojrzysz to obiecuję ci, że uduszę cię własnymi rękami tak jak ty zrobiłeś to z tym z Andy’m i też zwalę winę na kogoś innego …

20 KOMENTARZY = NOWY ROZDZIAŁ W PIĄTEK :)