Rozdział IV

~Coś iskrzy ….

                                                     ~Oczami Julii~

Siedziałam zestresowana  i zaskoczona w kuchni pana Stylesa , zaskoczyło mnie to , że on tak świetnie gotuje . Przyglądałam się każdemu jego ruchowi  , był taki dokładny  , cały czas się uśmiechał , mówił coś do mnie  . Czy to możliwe , żeby zakochać się w kimś kogo tak naprawdę się nie zna ? Przecież poznaliśmy się wczoraj …. To nie ma sensu …  A jeszcze ten sen …. Może to naprawdę  był jakiś znak ?

- Smacznego – powiedział chłopak stawiając przede mną talerz  z pięknie pachnącym jedzeniem .

- Dziękuję i nawzajem – uśmiechnęłam się .

- A więc może opowiesz mi coś o sobie skoro mamy być „parą ” – zaproponował .

- A co byś chciał o mnie wiedzieć ? – zapytałam.

- Jak się dostałaś do Londynu ? Mówiłaś , że jesteś z Polski.

- Razem z Paulą i Em planowałyśmy to chyba od zawsze , marzyłyśmy o tym mieście , więc w wieku 19 lat zebrałyśmy rzeczy i wyjechałyśmy z Polski – wyjaśniłam.

- A kawiarnia ? Czyj to był pomysł ? – chłopak wpatrując się we mnie zadawał kolejne pytania.

- Mój – zaśmiałam się – często moje spontaniczne pomysły i decyzje wychodzą na dobre.

- To może nasz związek też wyjdzie – śmiał się.

- Chciałabym – powiedziałam po cichu i spuściłam głowę w dół .

- Co ? – zapytał dotknął ręką mojej twarzy podnosząc ją .

- Nic , nic …

- Przecież słyszałem , że coś mówiłaś – namawiał mnie – a właśnie zapomniałbym ci dać .

Wstał od stołu , a po chwili wrócił i podał mi niewielkie pudełko .

- Proszę – uśmiechnął się.

Z wielką ciekawością otworzyłam pudełeczko , w środku znajdowała się prześliczna srebrna bransoletka ( taka-http://legance.pl/bransoletki-na-reke/Srebrna-bransoletka-serca-1368.html) .

- Ojejku jaka piękna ! – powiedziałam oglądając prezent – ale ona musiała być strasznie droga…

- No wiesz pieniędzy to mi  akurat nie brakuje – zaśmiał się – To tak na dobry początek , żebyś o mnie pamiętała.

- O tobie nie da się zapomnieć Styles.

- Czemu mówisz do mnie po nazwisku ?  - zapytał wpatrując się w moje oczy co spowodowało , że uciekłam od niego wzrokiem.

- Bo mi się podoba – odparłam bez zastanowienia.

- Możemy kiedyś zmienić twoje – śmiał się .

- Planujesz naprzód ? – zapytałam również się śmiejąc.

- No wiesz , kto by się nie chciał ożenić z taką dziewczyną jak ty .

- Oj uwierz mi wiele osób – powiedziałam.

- Ja do nich raczej nie nalerze –spojrzał mi jeszcze głębiej w oczy , tym razem nie uciekłam , zatopiłam się w zieleni jego tęnczówek – masz takie zniewalające oczy …

- Pocałujesz mnie znowu ? – zapytałam dość niepewnie .

- Tak , w każdej chwili , o każdej porze , gdy tylko ze chesz …. – powiedział i pocałował mnie.